De beste postrockbands blijken de afgelopen jaren wat mij betreft toch die te zijn die niet schaven aan het optimaliseren van hun hard-zacht idioom, maar zij die eropuit trekken en grenzen verkennen. Daarom heb ik grote waardering voor bands als iLiKETRAiNS en 65 Days of Static. En ook voor het Belgische Motek. Na hun goede, maar redelijk standaard post-rock debuut-cd uit 2007 verkenden ze op Port Sunshine al de grenzen van het genre. Het op de juiste momenten betrekken van zang in de songs bleek een gouden zet. Dit hebben ze verder uitgekristalliseerd in de opvolger Dragons. Openingstrack “Motives” zet aan het begin van de plaat de toon. Die is wat droever, soms zelfs neerslachtig, maar nooit onprettig aanvoelend. Net zoals de plaat zeer weldoordacht klinkt, maar nooit geforceerd. Als een song niet om zang vraagt (bijvoorbeeld “Dragons Are Forever”) dan wordt er niet uit alle macht naar zanglijn gezocht. Een band die hierin durft te berusten, geeft mij als luisteraar een prettig gevoel en raakt me dubbel zo hard. Prachtig is baan om de aarde die “Orbit” beschrijft. Je ziet de sterrenhemel voor je ogen langstrekken en merkt bijna niet dat je zo doorreist naar “Kobenhavn” waarin Steven Biebaut met zijn zachte stem weer zingt. Wonderschoon. Bijzonder is de dreinende synth die tegen het einde binnen komt drijven in “Abused”. Daar schuift de band de kant op van landgenoot Goose, al zou je Editors er ook prima bij kunnen halen. Dat jasje misstaat ze niet. Net als de bijzondere “9 2 5 jam” dat Dragons afsluit. Slide, trekharmonica komen samen in een soort van desertrock die je niet gelijk van Belgen verwacht.
mij=Noisesome / EMI
4 reacties