Ik snap niet zo goed dat Old 97’s aan deze kant van de plas niet net zo groot is als in thuisland Amerika. Ik had verwacht dat hun venijnige opgepompte twang hier wel voet aan wal zou kunnen krijgen. Misschien dat het ze met The Grand Theatre (Volume One) wel gaat lukken. De plaat (zoals de titel als suggereert deel een van een tweeluik) mag dan opgenomen zijn in een theater, dat weerhoudt de band er niet van om gewoon vol gas te geven. Pas in het afsluitende (en prachtige!) “The Beauty Marks” houden ze het echt klein. De andere elf songs staan vooral bol van de opgestroopte mouwen van houthakkersblouses. Meer dan eens voelt Old 97’s aan als de Texaanse variant op The Pogues. Rauw en puur brengen de Texanen hun alt.country die ze iets meer gevrijwaard hebben van invloeden uit andere genres dan op eerdere platen. Alhoewel ze vaak nog wel steeds die lekkere snedige cowpunk-sound hebben. Die songs worden afgewisseld met mooie melancholische wiegers tegenover als “You Were Born To Be In Battle”, “You Smoke Too Much” en het bijna Wilco-achtige “Let The Whiskey Take The Reins”. Zanger/gitarist Rhett Miller bevalt me als frontman van Old 97’s een stuk beter dan op zijn soloplaten die de afgelopen jaren verschenen. Blijkbaar heeft hij toch zijn bandmaten nodig om het beste in hem boven te brengen. Hopelijk brengt een tournee ze binnenkort ook weer eens naar een theater in Nederland. Want The Grand Theater doet me vooral verlangen deze band snel eens live aan het werk te zien.
mij=New West / Sonic
4 reacties