Enigszins verbaasd was ik wel, toen in mei van dit jaar Now I Got Worry van The Jon Spencer Blues Explosion opnieuw en uitgebreid deluxe op de markt kwam. Jon Spencer hield zich vooral bezig met Heavy Trash en na de naamsverandering in Blues Explosion zou het niemand verbazen dat het over en uit was met dit trio. De laatste twee albums waren tenslotte niet briljant te noemen. Mooie heruitgave van hun topalbum en klaar. Curieus om dan voor Now I Got Worry te kiezen.
Een goeie plaat, maar niet de klassieker. Eerder zou ik gekozen hebben voor bijvoorbeeld Orange. Maar kijk: de albums Extra Width, Orange en Acme vinden we vanaf deze maand bij de platenboer samen met een collectie vroege opnames, Year One. Zeer uitgebreid en redelijk deluxe. De platenlabeltechnische redenen voor dit verschijningsschema ken ik niet, wel dat The Jon Spencer Blues Explosion met de oude, vertrouwde naam op tournee is. En ook dat het de hoogste tijd werd dat er een mooi overzicht kwam van het werk van Jon Spencer, Russell Simins en Judah Bauer.
De reguliere albums zijn nu uitgevoerd als dubbelaars, zodat we bonusplaten, extra outtakes, exclusieve Japanse releases, remix-projecten etcetera op een extra schijfje krijgen. Dat betekent dat ook Mo’Width, Experimental Remixes (met – duh – remixes van onder veel meer U.N.K.L.E., Beck en Moby) en Xtra-Acme en Acme Plus in het pakket zitten. Uiteraard zaten die ook al bij de heruitgaven op Mute uit 2000, maar ook los waren ze eens beschikbaar. In de chaos die de Blues Explosion-discografie nu eenmaal is, is met deze serie albums een klein beetje orde geschapen. Een orde die Jon Spencer ongetwijfeld graag weer tot een puinhoop zal schoppen in het vervolg van zijn carrière.
Na het uiteenvallen van Pussy Galore en het oprichten van de Blues Explosion startte hij dit exquise combo. Op Year One horen we – bijzonder genoeg – geen band die aan het zoeken is naar een eigen geluid, maar een trio dat al vrijwel meteen gevonden heeft wat het zocht: uitgebeende blues, furieus als punk, chaotisch als de grote stad New York. Achtendertig tracks staan op deze CD, waaronder krakers als “History of Sex” (drie versies!), ‘Typecast’ en covers als “Let’s Get Funky”. Alles wat er na komt is de perfectionering van het geluid en de songs die ontstonden toen Spencer, Simins en Bauer bij elkaar kwamen en blues en rock ‘n’ roll een schop onder hun kont gaven waar het nu nog maar nauwelijks van is bijgekomen.
Mij=Shove / Bertus
2 reacties