The Tallest Man On Earth – Sometimes The Blues Is Just A Passing Bird / Sufjan Stevens – All Delighted People

Ik was positief over de afgelopen jaar verschenen cd’s van The Tallest Man On Earth en Sufjan Stevens. Zowel The Wild Hunt als The Age Of Adz zwerven rond tussen plaats tien en twintig van mijn jaarlijst. Beide mannen hebben na de release van hun mooie cd’s niet stil gezeten en komen nu tegen het eind van het jaar nog met een EP op de proppen.
De Zweedse fijne kleine man Kristian Matsson liet op de afgelopen editie van Le Guess Who? nog eens horen hoe hij de afgelopen jaren een meester is geworden in het een zaal het zwijgen op te leggen. Dat lukt hem met de EP Sometimes The Blues Is Just A Passing Bird bij mij thuis ook. Dat ze dit effect hebben op me kon best eens komen doordat ze opgenomen zijn tijdens de spaarzame momenten van rust tijdens zijn intensieve tournee. Ik vind de vijf songs tellende EP stiekem dan ook nog mooier dan The Wild Hunt. Vooral het als enige elektrische versterkte “The Dreamer” is vrij geniaal. Of neem de snerpende zang in “Thrown Right At Me”. Die gaat door merg en been in al zijn intimiteit. Sowieso is de toon van Sometimes… nog meer melancholisch dan die van zijn eerste twee cd’s. Wie niet geraakt wordt door de fraaie overpeinzingen en begeleidende getokkel in “Like The Wheel” snapt zal nooit vrienden worden met The Tallest Man On Earth.
Sufjan Stevens noemt All Delighted People een EP, maar mooi dat acht songs samen bijna een uur noemen. Ach ja, bij Sufjan is wel vaker iets niet wat het lijkt. Ik ben wel heel erg blij dat Sufjan op All Delighted People laat horen dat hij na zijn experimentele uitspatting die The Age Of Adz was gewoon weer lekker voor Sufjan speelt. Vooral het titelnummer “All Delighted People” in zijn normale versie vind ik geweldig. Weinig andere hedendaagse muzikanten kunnen een liedje zo fraai opbouwen zoals Sufjan dat hier laat gebeuren. Er komt ook nog classic rock-versie voorbij van de titeltrack. Dat classic rock mag je overigens best met een knipoog nemen, want het is nu niet gelijk geschikt voor de vale spijkerjasjes van deze wereld. Heerlijk zijn ook de hemelse koortjes in “From The Mouth Of Gabriel” waarin nog een restje elektronica doorklinkt dat vast was blijven rondslingeren na The Age Of Adz-opnamen. Sierlijk sober en intiem is “Enchanting Ghost” met bijna alleen gitaar en piano, beklemmend door zijn samenzang is ” The Owl And The Tanager”. Ronduit verwarrend is de afsluitende jam “Djohariah”, maar wel alle zeventien minuten boeiend. Uiteindelijk moet ik dan ook bekennen dat ik Sufjan liever hoor op deze manier dan op de toverbal The Age Of Adz.

mij=Dead Oceans / Konkurrent & Asthmatic Kitty / Konkurrent