In het openingshoofdstuk van zijn autobiografie Life vertelt Keith Richards hoe hij midden jaren zestig op het Amerikaanse platteland een jukejoint bezoekt en waarom dat een van de opwindendste ervaringen in zijn leven was. Het is dan al een jaar of tien jaar geleden dat zwarte rhythm & blues de meest opwindende muziek ter wereld is. I Hate Cherries laat horen waarom. In vierentwintig tracks zingen vrouwelijke bluesshouters je van je sokken. Lavern Baker en Etta James zongen hun liedjes de hitlijsten in, maar de dames op deze verzamelaar lieten het zweet van de wanden druipen, de knieën van hun mannelijke toehoorders knikken en joegen hun vrouwelijke rivalen de kroeg uit. Vrouwen om bang van te worden, vrouwen die je niet eens zou durven verlaten (“Don’t Mean Maybe”, “Why Do You Hurt Me Darling”), vrouwen die je hun hartstocht in het gezicht slingeren (“I Wanna Be Loved (All Nite Long)”, “Shake Till I’m Shook”) en vrouwen waar je ogenblikkelijk voor terugkomt (“When Are You Comin’ Home”, “I Was A Fool For Leaving”). In 2009 is dit album uitgebracht als The Devil Hates You met vrijwel dezelfde ondertitel en tracklist, maar het Spaanse Sleazy Records zorgt ervoor dat je een ervaring met Keith kunt delen (en zonder al te veel schade kunt overleven).
mij=Sleazy / Clearspot
2 reacties