Adele – 21

Soms is het maar beter niet meteen al je kruit te verschieten bij je debuut. Zo vond ik Adele‘s 19 niet meer dan een veelbelovend debuutalbum. Vooral haar vocale capaciteiten vielen op bij dit wisselvallig muzikaal samenraapsel waar tegenover iedere uitschieter (vaak meer dan) een zwakkere broeder stond. Opvolger 21 (wat uiteraard naar haar leeftijd verwijst) is een fikse stap voorwaarts voor de sympathieke, volslanke zangeres. Ondanks het aanrukken van meerdere producerende zwaargewichten als Rubin en Epworth is er veel meer sprake van focus en samenhang. Waarschijnlijk heeft Adele haar vinger regelmatig stevig door de pap gehaald en net zo lang geproefd tot er naar haar smaak voldoende roots en soul waren toegevoegd. Zoveel was al duidelijk bij de single “Rollin’ In The Deep” die hier als opener fungeert. Het zal niet voor niets zijn dat ze in het daarop volgende “Rumour Has It” doet denken aan Annie Lennox toen ze haar synthetische Europop verruilde voor een soulvoller geluid. Ook Adele’s stem gedijt prima in deze regionen. Gevoelsmatig kakt het album vervolgens wat in met de ballads “Turning Tables” en “Don’t You Remember” – het zal alles te maken hebben met de “Make You Feel My Love”-moeheid. Daarna gaan in de (wellicht iets te) dik aangezette Fraser T. Smith-samenwerking “Set Fire To The Rain” alle remmen los en valt er o.a. via de fijne Cure-cover “Lovesong” tot aan de sobere afsluiter “Someone Like You” genoeg te genieten. Het zal me niets verbazen als over een aantal jaar een alsmaar groter geworden groep liefhebbers zal uitkijken naar een album wat naar alle waarschijnlijkheid de titel 30 zal dragen.

mij=XL / V2