Religieuze progressieve metal. Voor de echte religieuze fanatiekelingen is dat een contradictio in terminis. Nou ben ik zelf alleen fanatiek als het op muziek aankomt en is Anthriel voor mij een progmetalband als alle andere. Deze Finnen kunnen best wat met hun instrumenten, maar het blijft door de composities toch B-divisie. Het intro van “Mirror Games” had van mij bijvoorbeeld wel wat verder uitgewerkt mogen worden. Nu springt het binnen de kortste keer naar de ruige gitaarriff, om te vervolgen als een redelijk standaard progmetalsong. Nogmaals, goed uitgevoerd, maar dat alleen gaat geen prijzen opleveren. De productie dempt de felheid en dynamiek van Anthriel, waardoor het soms een soort Scorpions van de progmetal wordt. De bijna veertien minuten durende afsluiter “Chains Of The Past” begint er op te lijken, maar ook daarin laten ze een paar kansen liggen om van een rustige passage meer te maken dan alleen maar een aanloopje voor meer kamerbrede toetsen en gitaren. Het zit er wel in bij deze band, maar op The Pathway komt het er nog niet helemaal uit.
Amberian Dawn tapt uit een ander Fins vaatje. Door de stem van Heidi Parviainen zitten zij stevig in de hoek van de sprookjesmetal. Jammer genoeg is de originaliteit nog wat verder te zoeken dan bij Anthriel. Alle songs zijn van de hand van toetsenist/gitarist Tuomas Seppälä en in zijn handen krijgt elk nummer een bombastisch intro, dat al snel omslaat in een hakketakriff met toetsen en zang die daar een stuk trager overheen bewegen. Het is een hele opluchting als de oude zanger Peter James Goodman wat tegenwicht biedt aan de trage, klassieke zanglijnen, maar dat is pas in het laatste nummer. De goede, maar uiteindelijk eentonige zang van Parviainen en de wat brave productie maken dat een zeer capabele band uiteindelijk een nogal middelmatig album uitbrengt.
mij=Anthriel: Lion / Bertus; Amberian Dawn: Spinefarm / Universal
2 reacties