Cocoon – Where The Oceans End

Terwijl heel popmuziekminnend-Nederland in Groningen loopt te kwijlen en te kwispelen op Eurosonic, zit ik lekker thuis. Of op mijn werk. Als er namelijk een moment is dat ik geen lang weekend weg kan, dan is dat het eerste deel van januari wel. Of dit erg is? Nee hoor, -hier komt de smoes- ik lees de verslagen wel op File Under. Ik denk ook dat sommige muziekstromingen op een festival als deze niet tot hun recht komen, want ik heb een broertje dood aan kletsende mensen die boven de muziek uitkomen. Het Frans duo Cocoon maakt muziek waarbij het écht verboden moet zijn om maar een woord bij te zeggen. Ze maken melancholische popfolk waarbij er geconcentreerd geluisterd moet worden. Where The Oceans End is een serieuze titel, maar net wat vriendelijker dan de titel van de in 2007 uitgekomen schijf My Friends All Died In a Plane Crash. Alhoewel, het openingsnummer “Sushi” begint al met een begrafenis en daar past inderdaad gepaste stilte bij. De stemmen van Mark Daumail en Morgane Imbeaud zijn prettig om te horen en als deze samenkomen dan weten ze me geregeld te ontroeren. Dat ze het serieus bedoelen lijkt me duidelijk, maar dat het een prachtig album oplevert lijkt me mooi meegenomen. Of de wereld er beter van wordt, moet blijken, maar met zoveel schoonheid moet er toch wel iemand naar ze luisteren.

mij=Bang!