Het was nog niet eerder voorgekomen dat een metalband de Grote Prijs Van Nederland op zijn naam schreef. Ethereal had de primeur. Bovendien ging toetsenist Uri van Dijk er ook nog eens vandoor met de prijs voor Beste Muzikant. Dat verbaast me niets, want net wat eerder in 2010 pikte Textures hem al op als vervanger van Richard Rietdijk. Van Dijk krijgt het dus druk de komende tijd, want het winnen van de Grote Prijs is een garantie voor een bovengemiddeld aantal optredens. Al kon het nog wel eens wat lastiger worden om Ethereal aan de man te brengen. De band maakt met de EP Lunacy Falls een verpletterende indruk, waarbij inderdaad de toetsenpartijen van Van Dijk gelijk opvallen. Op sommige momenten doen ze me wel wat denken aan die van Paradise Lost ten tijde van Lost Paradise. Pompeus, maar ondertussen mooi wel meedogenloos slopend. Ik moest wel lachen dat de band op MySpace gecategoriseerd wordt als Melodic Metal. Daar mist toch echt een woordje tussen: Death. Alhoewel bijvoorbeeld “Sound Of Destruction” echt wel een gave melodielijn heeft, zou ik bovendien het gebruik van het woordje Melodic nog eens overdenken. Maar Lunacy Falls is met zijn vier songs namelijk vooral rauw, snoeihard en energiek. En veelbelovend.
Maar Ethereal is echt niet de enige talentvolle metalband die Nederland rijk is. Een ander goed voorbeeld is Terzij De Horde. De band heette eerst Liar, Liar Cross On Fire en daarna Alethe, maar is nu vernoemd naar een gedicht van Marsman. Dat past ook veel beter bij het soort muziek dat de Utrechtenaren maken. De band maakt het zijn luisteraars op A Rage Of Rapture Against The Dying Of The Light namelijk allesbehalve gemakkelijk. De vier songs zijn namelijk behoorlijk zenuwslopend. De dreiging die uitgaat van het begin van bijvoorbeeld “Vertigo: The Mithraic Ritual” is niet voor tere zieltjes. De traag voortslepende black (of zal ik het maar doom noemen?) metal vergt veel, maar blijft ondertussen spannend. Want er komt natuurlijk een moment dat de aks valt en het tempo ferm opgeschroefd wordt. Het duurt hier meer dan vier spannende minuten voordat de gitaristen en drummer los mogen. Na het snelle intermezzo gaat het midtempo verder (als je de schroei van zanger Joost wegdenkt zou het bijna The Cult kunnen zijn dat speelt). Voor je het weet zijn de dik negen minuten voorbij. Waarna “The Roots of Doomsday Anxiety” als een soepel lopende cirkelzaag van start gaat, maar wel een die bijna vanzelfsprekend wat hobbels op de weg tegenkomt gedurende de track. Geen gemakkelijke kost, maar wel gaaf voor wie bijvoorbeeld Wolves In The Throne Room een warm hart toedraagt.
Voor mij was na Terzij De Horde Burn The Iris bijna een kopje vanillethee met honing. Wie echter onvoorbereid Sovereign opzet zal toch wel onder de indruk zijn van de donkere post-metal die de Eindhovenaren hierop laten horen. Burn The Iris is een band die duidelijk invloeden bij Mastodon, The Ocean en Burst vandaan gehaald heeft en zo niet, liefhebbers van die bands absoluut aan moet spreken als ze op zoek zijn naar een Nederlands alternatief. Het tempo is ten opzichte van de debuut-ep wat gematigd, maar dat buit de band uit tot een voordeel. Van de drie tracks is het bijna tien minuten durende “(Sovereign) Ghost” absoluut koninklijk. Na een akoestisch intro nemen de logge elektrische gitaren de macht over en trekken ze je langzaam de krochten van de postmetal in, met nog wel een bijna Testament-achtig intermezzo. Geweldige track. Goed is ook dat de band in de vorm van Tamara Clijsen op eigen wijze wat vrouwenzang toevoegt aan de songs. Het gebeurt als details, maar het geeft wel wat extra’s aan deze EP die sowieso al tot in de puntjes verzorgd is.
mij=Eigen Beheer
2 reacties