Eurosonic 2011 – Donderdag Napret

Alle snelheidslimieten worden overtreden, maar we zijn op tijd in Groningen. Dat komt goed uit, want nadat we onze polsbandjes opgehaald hebben stiefelen we meteen door naar Het Paleis. Daar speelt namelijk Agnes Obel als opener en aangezien ze gisteren een optreden heeft moeten missen, vanwege ziek, verwachten we een dikke rij. Die rij staat er inderdaad, maar File Under is op tijd binnen. Agnes is inmiddels wat opgeknapt, maar hoest en proest zich door haar optreden heen. Ze speelt dan ook een ‘sickness setlist’. Ze giechelt overigens inmiddels weer met haar celliste en haar cover van John Cale’s “I Keep a Close Watch” is perfect. De aftrap van de avond is rustig, maar zeer geslaagd.

mij=Door: Blink & Gr.R. Foto's: Storm & Bart
Intussen is de tweede delegatie van File Under neergestreken bij de Hamburgse Hundreds in het Grand Theatre. Het is aardedonker in de zaal en de sfeervolle elektropop van het duo komt er goed tot zijn recht, ondanks de ietwat vreemde motoriek en niet zeer overtuigende stem van de zangeres.
Onderweg naar The Joy Formidable, in Vindicat, lopen we langs Waylon, en ja, hij is populair! Er wordt zelfs gegild voor het podium. Wij gillen ondertussen voor The Joy Formidable, uit Wales. Frontvrouw Ritzy Bryan speelt eens niet – clichématig – de bas maar ragt de leadgitaarpartijen en we krijgen een heerlijk stukje shoegaze voor onze kiezen. De eerste plaat moet nog uitkomen, maar dit is alvast heel erg goed. De band opent met een sample en gaat dan los. De finale is fantastisch over de top, maar wordt ontsierd omdat Bryan haar gitaar weggooit. Dat had dan weer niet gehoeven.

Een stuk minder heftig is de set van Saint Lu in de muziekschool. Of het aan het beroerde geluid ligt of aan de net iets te gemiddelde rockmuziek, we worden er niet warm of koud van. De zangeres heeft goed naar Beth Hart gekeken en zo'n stukje vitrage aan de microfoon staat lekker Joplin, maar waarom uitgerekend deze band een EBBA-award heeft gewonnen blijft een raadsel.
Op de Grote Markt is Alain Clark ondertussen begonnen en het publiek is zo mogelijk nog enthousiaster dan bij Waylon. En terecht, moet ik zeggen, want wat Clark neerzet is goed. Aalglad, Clark weet hoe hij het publiek moet paaien, maar verder is er niets op aan te merken. Dat is er wel op The Picturebooks, uit Duitsland. Op zijn minst zo clichématig als Alain Clark, maar daar gaat het iets sneller vervelen. Hun alternatieve bluesy rock is bijzonder dansbaar en ze kennen hun rocktruukjes (leren jasjes, lange haren) door en door, maar echt wakker liggen we er niet van. Hun cover van T-Rex’s “20th Century Boy” was eigenlijk stiekem het hoogtepunt. Bang werden we er eigenlijk nooit van.

Een welkom rustpuntje wordt geboden in de mooie nieuwe zaal van het Kruithuis. De twee dames van Boy met begeleidingsband spelen een leuke en charmante set. Zangeres Valeska Steiner heeft een prettige stem en het is mooi om te zien hoeveel moeite ze doet om die ene hoge toon te kunnen halen. Vanwege late aankomst en lange rijen zien we helaas alleen het laatste nummer van Ólöf Arnalds. Zulke elfenvrouwtjes kunnen echt alleen maar uit IJsland komen. In een grote rode jurk zingt ze loepzuiver en met volle overgave haar kleine folkliedjes en na afloop maakt ze een buiging voor het keurig stille publiek.

Het publiek bij het korte optreden van de Britse Crookes is allesbehalve stil. 3FM gooit tientallen badeendjes in het publiek en goh, die dingen piepen als je er in knijpt. Ondanks het gepiep van de eendjes speelt de band uit Sheffield een prima akoestische versie van hun hitje “Backstreet Lovers”. Helaas was het na een nummer alweer afgelopen.
Een band die het voorlopig zonder hit zal moeten stellen, is Islet. In Vera kijkt het publiek vermakelijk toe hoe de vier bandleden letterlijk over het podium stuiteren. Microfoons staan her en der opgesteld en er wordt continu van instrument gewisseld. Het geram op de twee drumstellen wordt voorzien van wilde oerkreten en net als iets op een nummer begint te lijken, wordt er weer een compleet nieuw ritme ingezet. Volstrekt uniek deze Islets en mooi om te zien hoe ze op het podium compleet in hun eigen vreemde wereldje opgaan.

Van Adept worden we niet bang, want dat zijn me een partij babyfaces bij elkaar! Goed, ze spelen snoeiharde trashmetal met hardcore invloeden; veel dichter bij Suicidal Tendencies, Anthrax (een gitarist droeg zelfs een korte broek!) en Slayer ben ik nooit geweest. Het hoofd ging heen en weer, maar was het nu echt spannend? Nee, dan was Kvelertak al en stuk verder. Die hebben ietwat meer kilometers op de teller en dat hoor je. Hardcore, met dezelfde bedoelingen, maar net wat beter. Betere brulboei, subtielere partijen, iets meer afwisseling en gewoon betere nummers. Deze Noren wisten hoe het dak eraf moest en dat lukt Adept nog niet.
Bij Vinnie Who wil het dak er ook niet echt af. De zeven Denen met heerlijk nichterige voorman brengen een stevige partij disco, met keyboards die zó dik worden aangezet dat het optreden vooral op de lachspieren werkt. Pure herrie hadden we verwacht bij Pulled Apart By Horses, maar bij binnenkomst, toch een kwartier voor schema, bleek de band al gespeeld te hebben. De update van het tijdschema was duidelijk niet doorgekomen in de iPhone-app.

Het dak gaat er bij Caro Emerald niet echt af, maar toch zat half Groningen op haar te wachten, want de Grote Markt is afgeladen vol. Ze memoreert even dat haar eerste grote optreden op Eurosonic/Noorderslag plaatsvond en draait vervolgens haar standaard riedeltje af. Gelukkig kunnen wij naar Rococo. Drie hoogblonde dames die vrolijke rammelpop spelen. We horen niks nieuws, maar het enthousiasme is dermate goed dat we al snel mee staan te swingen en we willen meer! Dus begint de band gewoon weer van voren af aan! Heerlijk!
Bij Britta Persson in de Schouwburg is het onwaarschijnlijk rustig en de zaal loopt halverwege het optreden nog verder leeg. Sneu voor de Zweedse zangeres, maar het optreden kan dan ook absoluut niet boeien. Ondanks de enthousiaste toetseniste slaan de nummers volledig dood op het stomverveelde publiek. Achter de Schouwburg in het Kruithuis beginnen even later de drie zussen van The Staves. Als ik de vader was van deze drie dan zou ik elke dag glimmend van trots door het leven gaan. Niet alleen de drie stemmen vullen elkaar perfect aan, ook de interactie tussen de zussen is bijzonder. De vele stempauzes worden gevuld met ongemakkelijke lachsalvo's en voorzichtige slokjes bier uit een blikje dat met twee handen wordt vastgehouden. Vooral de gitariste maakt indruk, met een stem die gevaarlijk dicht bij Harriet Wheeler van The Sundays komt. Een prachtig optreden en misschien wel het hoogtepunt van de eerste avond Eurosonic.

Dit kan niet gezegd worden van de drie Finnen van K-X-P. Wat The Staves misschien te veel heeft aan subtiliteit, heeft K-X-P absoluut te weinig. Evenals Knalpot overigens, de Nederlandse band die in de bovenzaal van Simplon speelt met absoluut de grootste plank met effectpedalen die ik ooit heb gezien. Op zich is het wel knap wat de gitarist/toetsenist/effectenmaker doet, maar het kan niet langer boeien dan een paar nummers.

Als afsluiter pakken we nog Crystal Fighters mee. Het is afgeladen vol in het Platform en hun vrolijke dansfolk, hoe moet ik het anders noemen, komt goed binnen. Live klinkt het ruiger dan op de plaat en dat doet de band goed. Als ze afsluiten met “At Home”, druipt het zweet uit alle poriën en is de band dermate vermoeid dat er geen toegift inzit. Het kost wat energie om op dat houten percussie-instrument te rammen. Het kost ook wat energie om zoveel bands af te lopen. Bedtijd!