Vrijdagmiddag 13:50 uur, Coffee Company Groningen. Cappuccino en Laura Jansen! Een goddelijke combinatie. Het is druk in de Coffee Company, de koffieverkoop komt stil te liggen en iedereen hangt aan Laura’s lippen. Ook Laura drinkt koffie, terwijl ze naar eigen zeggen gewoonlijk whiskey drinkt bij optredens. Ja ja. Haar korte set wordt afgesloten zonder “Use Somebody” en dat is fijn. Even later betreedt The Bear That Wasn’t het piepkleine podium. Een prima singer-songwriter met een mooie stem, die vooral van kinderliedjes houdt. In een van de nummers zingt hij zelfs in kleutertaal over ‘my bestest friend’. Lára Rúnars, zelfbenoemd koningin van de IJslandse indiepop, heeft een bandje meegenomen en de zangeres met calimerokapsel speelt een energieke set met veel handgeklap. Haar stem doet aan Laura Jansen denken en het blijft allemaal lekker ongedwongen en vrolijk.
mij=Door: Gr.R. en Blink. Foto's: Storm en Bart
Vele uren later begint het echte Eurosonic-programma van de vrijdag met de zwaar gehypete Engelse band Brother. Het lullige van hypes is dat ze vrijwel altijd tegenvallen. Bij Brother is dat niet echt het geval, de band heeft zo'n heerlijk arrogante houding die hoort bij nieuwe Engelse bandjes die ervan overtuigd zijn dat de wereld binnen no-time aan hun voeten ligt. De band speelt aanstekelijke gitaarrock die aan Primal Scream doet denken en vooral de gitarist is geweldig. Wel was Brother waarschijnlijk beter tot zijn recht gekomen op een andere locatie dan in de kale, sfeerloze Paleis-zaal. Voordat het optreden van het eveneens Britse Summer Camp begint, worden vakantiekiekjes uit de jaren tachtig achter het podium geprojecteerd. Prachtige foto's met veel te grote snorren en veel te kleine zwembroeken. Als het duo begint te spelen lopen de projecties gewoon door en eigenlijk zouden meer bands dat moeten doen. Bij de muziek van Summer Camp past het perfect, want de zangeres, Carice van Houten-lookalike Elizabeth Sankey vertelt verhaaltjes die een soort knullige nostalgie uitstralen.
Van het voorprogramma van Grinderman naar een halfvolle Beurs het maakt. Anni Calvi allemaal niet uit, want ze speelt een strakke set. Met haar onderkoelde uitstraling en metershoge stilettohakken is ze een aparte verschijning, zeker gecombineerd met haar verweerde Stratocaster. De instrumentale opener zet de toon en haar bluesy rock, denk aan PJ Harvey, ondersteund door een multi-instrumentaliste met een authentiek pomporgel, is een goede opener van de avond. Honderd meter verderop verandert My Awesome Mixtape Huize Maas in een disco. De elektropop van deze Italianen valt goed en er wordt voorzichtig gedanst. Het werd reeds eerder geconcludeerd op File Under, maar de dwarsfluit wordt weer hip en My Awesome Mixtape maakt er driftig gebruik van. Zanger Maolo is een aparte verschijning met zijn enorme afro en Kermitstem. Zolang Jon McClure niet met een nieuwe Reverend and the Makers komt, luisteren wij wel naar My Awesome Mixtape. Als we ons vervolgens omdraaien en naar het andere podium lopen is het ineens bomvol in Huize Maas. De Belgen van Balthazar gaan spelen en daar zitten toch een hoop mensen op te wachten. Terecht overigens, want hun set is retestrak. Dubbele gitaarpartijen, meerstemmige zang, een toefje elektronica, Balthazar is de Belgische Moss. Indrukwekkend.
Rachel Sermanni is een meisje met gitaar. Tijdens haar set vraag ik me af hoe het mogelijk is dat iemand als Laura Marling een enorme tent op Lowlands kan vullen terwijl Sermanni in een afgelegen minizaaltje in Groningen staat. Beide zangeressen doen namelijk niets voor elkaar onder. Wat wel een afknapper is, niet alleen bij Sermanni maar ook bij Marling, zijn de stuntelig gestamelde, gespeeld onhandige verhaaltjes tussen nummers door. Net iets te veel Bridget Jones en allang niet schattig meer. Een zangeres die op haar debuutalbum nog wel schattig was met haar Rhodes maar op haar nieuwe release duistere elektronica opzoekt, is de Noorse Susanne Sundfør. Ze heeft het saaie podium in de Spiegel sfeervol ingericht met doeken en zwarte vogels op standaards. De Rhodes is er nog steeds, maar wordt omgeven door loodzware synthesizers en de muziek ligt dan ook behoorlijk zwaar op de maag. Het geluid is eigenlijk te groot voor het kleine zaaltje, de nummers worden net iets te lang uitgesponnen en de band is te veel met zichzelf bezig en te weinig met het publiek. De prachtige stem van Sundfør blijft overigens wel gewoon indruk maken.
Het is een bont internationaal gezelschap op Eurosonic. Ook IJsland is vertegenwoordigd met Endless Dark. In IJsland is zojuist de New Wave Of British Heavy Metal doorgebroken en de heren kennen hun metalclichés door en door. Gitaren worden in alle hoeken en standen gespeeld en helaas wordt er ook mee gegooid en zelfs op gestampt. Zonde! Hilarisch is de korte broek van een van de gitaristen, maar omdat het toch frisjes is worden de kniekousen hoog opgetrokken. De heren in de benedenzaal van Simplon zien er beter uit, want drie bijzonder geklede heren betreden het podium. Keurig in pak en met een masker voor neus en ogen brengt Monarchy stampende disco die bijzonder futuristisch aandoet. Monarchy is Pet Shop Boys 2.0 met een levende drummer. De cover van “Here Comes the Sun” zal overigens menig Beatles-fan tot wanhoop drijven. De set eindigt met “Baby I'm Crazy” en dan blijkt dat de tijd is omgevlogen. En ook Job de Wit zag dat het goed was. Ook de begeleidingsband van Clare Maguire zit strak in het pak en draagt ook maskers. Gouden in dit geval. Ook Clare zelf is op en top gekleed en eigenlijk moet ze het daar ook wel van hebben. Het is pure pop met grote gebaren, maar heeft de diepgang van een aflevering van The Voice of Holland. Haar gemakzuchtige cover van Fleetwood Mac’s “Big Love” zegt alles. Obligaat. Ondertussen is Racoon begonnen op de Grote Markt en breekt de hel los. De Grote Markt is deels overdekt, maar het regent toch te hard om lang te blijven staan.
Waarschijnlijk omdat Eurosonic de focus dit jaar op Nederlandse bands heeft gelegd, staat Destine geprogrammeerd in Vindicate. Vooraan staan twee rijen jonge meisjes de teksten letterlijk mee te zingen en het moet gezegd worden, het optreden is retestrak. Vooral het enthousiasme van de toetsenist werkt aanstekelijk en er mag best eens gewoon worden toegegeven dat Destine gewoon erg goed zijn in wat ze doen. En Tim Veerwater zag dat het goed was. Een klein fandrama speelt zich af na het optreden. Een pubermeisje dat speciaal voor de verjaardag van zanger Robin met een enorme taart de band staat op te wachten, ziet zich grotendeels genegeerd door de groep. Wanhopig en zwaar teleurgesteld beent ze in haar t-shirt de koude Groningse nacht in, om minuten later met betraande ogen toch maar weer een nieuwe poging te wagen. Destine verdient een tweede kans.
Na een kort bezoekje aan de exotische klanken van het Portugese OqueStrada is het tijd voor de rustige klanken van de Berlijnse singer-songwriter Norman Palm. Hoewel rustig? De man maakt tegenwoordig naar eigen zeggen 'SingerSongwriterMinimalRave' en staat dus net als zijn twee begeleidende Finnen een groot deel van de set aan knoppen te draaien. Hij heeft wel een mooie stem maar de nummers verzuipen in de elektronica. Ook in Shadrak spelen twee Finnen, Zebra en Snake geheten. Ook hier veel elektronica, want de heren spelen elektropop in een strak jaren tachtig regime. We moeten regelmatig aan A Flock of Seagulls denken en dat is niet altijd even positief. Van Finland steken we meteen door naar Hongarije. De heren van EZ Baby spelen niets-aan-de-hand rock die zo licht is dat we bij het verlaten van Huize Maas alweer vergeten wat het was.
Met tegenzin gaan we weer richting Muziekschool, want oei wat is het geluid slecht in die zaal. Al snel blijkt dat de muziek van Bye Bye Bicycle zelfs met zeer goed geluid nog niet om aan te horen zou zijn. De band speelt gedreven maar het enthousiasme van de zanger zit zijn zangkwaliteit behoorlijk in de weg. Muzikaal heeft het wel iets weg van Happy Mondays en de zanger staat als een Bez op de rand van het podium het publiek op te zwepen. Helaas doen de vele valse uithalen het publiek vooral besluiten om snel de uitgang te gaan opzoeken. Dramatisch optreden. Op de Grote Markt is het inmiddels weer droog en mag Kraak en Smaak het buitengebeuren afsluiten. Het is een welkome toevoeging, dit grote hoofdpodium, want het lijkt minder druk bij de overige zalen. We staan in ieder geval minder lang in rij om ergens binnen komen. Tenzij een bandje echt hip is, zoals Yuck. We proberen het twee keer, maar er is geen doorkomen aan.
De meest professionele band van deze tweede en laatste avond Eurosonic is ongetwijfeld Wolf People. Tijdens de soundcheck in Vera blijkt al hoe enorm virtuoos deze vier jonge Britten zijn. Tijdens het optreden staat alles in het teken van de ultieme riff die uren later in de auto nog steeds is blijven hangen. Ook al is de presentatie bijzonder statisch, de bluesrock van de band staat als een huis en roept ongetwijfeld bij veel van de oudere aanwezigen herinneringen aan lang vervlogen tijden op. De tijden dat er nog busladingen platen werden verkocht en platenlabels floreerden.
Van de metal van de Italianen van Dufresne blijft veel minder hangen als de band uiteindelijk aan het spelen is. Dat duurt namelijk even, omdat het drumstel niet doet wat het doen moet. De band experimenteert wat met elektronica, en dat maakt Dufresne wel iets interessanter dan een gemiddelde metalband. Maar wereldschokkend is het niet. Dit in tegenstelling tot The Inspector Cluzo. Deze tweemans rock’n' roll machine dendert door Vera als een een dolle en ze gaan pas weg als het dak eraf is. Een bas hebben ze niet nodig om een goede groove neer te zetten en opvallend zijn de stijlreferenties aan Led Zeppelin, inclusief Robert Plants zang. De uitnodiging aan het publiek om het podium op te komen wordt in dank aanvaard en moe maar voldaan wordt The Inspector Cluzo uitgeleid. Al even enthousiast zijn we over The Crookes. Een totaal ander genre, The Crookes zit in het Britse straatje van Pulp en The Smiths en staat op het veel te kleine frontpodium in Huize Maas. De band is in ieder geval blij met alle aandacht, want het enthousiasme spat eraf en wat opvalt is dat de kwaliteit van de nummers erg hoog is. Een nieuwe Britse Hoop in bange dagen?
De avond wordt afgesloten in Vindicat waar de Belgische herrieschoppers van Drums Are For Parades de vrijdagavond afsluiten. Bruut, hard en geweldig. De bovenliggende studentensociëteit zal niet weten wat hen overkomt. Tijd voor een laatste biertje, al kunnen de corpsmeisjes aldaar absoluut niet tappen. En Eurosonic zit er alweer op.
2 reacties