Je hebt van die bandjes waar je maar beter wat fanquotes kunt gebruiken om een recensie te schrijven. Want als je je pen in het azijn dipt en vervolgens er op los gaat, dan weet je vrij zeker dat je de hele fanschare over je heen gaat krijgen. Ik noem een Simple Plan of, dichter bij huis Only Seven Left. In het geval van Framing Hanley heeft het niet eens zin om je er druk over te maken. De band is volgens mij in Amerika al een minor player en hier in Nederland weet het viertal uit Nashville totaal geen voet aan de grond te krijgen. Bij de gratie van de broertjes Madden staan ze in het voorprogramma van Good Charlotte komende maandag in de Melkweg, maar die hadden met niet eens zo heel veel moeite een betere Nederlandse act kunnen ritselen. Wat A Promise To Burn, de tweede cd van Framing Hanley laat horen, staat namelijk gelijk aan een consumeren van een paar sneetjes witbrood: het verlangen naar een homp grof volkoren wordt met de hap groter. De liedjes zijn niet eens bruut slecht, ze zijn allemaal zo enorm dertien in een dozijn dat zelfs na een keer of tien draaien maar niet winnen aan onderscheidend vermogen of wat sprankeling tonen. Zanger Kenneth Nixon doet heel erg zijn best een beetje pathetisch uit de hoek te komen en zich op de juiste momenten van zijn gevoelige kant te laten zien, maar ik vrees dat ‘ie alleen geloofd gaat worden door meisjes van een jaar of twaalf tot vijftien die de internets onderkalken met kreten als ‘I LOOOOOOOVE NIXON!!!! SEXY BEAST!!! cant wait for ze albummmmmm :D’, ‘ cant freaking wait….nixon is sooo damn sexy i agree with kim i would do him gosh’ en ‘ I love framing hanley, they are awesome and just love nixon, he is so damn cute.’ Ik kan het niet beter verwoorden.
mij=Silent Majority / Rough Trade
4 reacties