Anderhalf jaar geleden maakte Geert Docter zijn solodebuut met het deels in het Engels, deels in het Nederlands gezongen Westerpark. Voor het vervolg De Huisvriend heeft hij gekozen voor vijf Nederlandstalige nummers. Opener “Als ik met mijn moeder dans” is een poppy niets-aan-de-hand-deuntje waarin zijn kopstem doet denken aan Wim de Bie. Die associatie heb ik vaker, al zijn er ook momenten waarin ik vooral aan Hennie Vrienten of Erik Mesie (Toontje Lager) denk. “100.000 Mogelijkheden” is ook een echt popliedje, maar heeft door de bluesy inslag meer body. “Nooit oneindig” is een mooie pianopopsong met een repetitieve kwaliteit die aan Spinvis doet denken en is wat mij betreft het mooiste nummer van dit album. “Alleen” is een duet met Sally Mometti, wat meer uptempo en weer met de piano als drijvende kracht. Op “Lilian Lacht” is de gitaar weer leidend, maar klinkt het naar mijn smaak iets te klinisch. Als ik de nummers zo beluister, krijg ik het gevoel dat Docter het vooral in de pianopop moet zoeken. Het zijn die songs en stukken instrumentatie die het meest tijdloos klinken en die een natuurlijke drive hebben. Geert Docter als de Ben Folds van de Lage Landen, zeg maar. Ik zie het zomaar gebeuren. De groei is in elk geval onmiskenbaar.
mij=Eigen Beheer
4 reacties