Hombre Grande – het verhaal van een man die alles verliest om uiteindelijk de ware liefde te vinden – heeft alles wat een mens zou moeten bekoren. Een groots concept uitgewerkt in goede lyriek, een likje melancholie van Madrugada, een tufje americana van Giant Sand, een gewaagd hoekje Radiohead en opgeblazen arrangementen met strijkers rond de slepende duisternis van dit Utrechtse trio. De heren pakken uit in een gewaagde bombast, het moet groots en meeslepend. En er zijn momenten dat dit lukt. Zo levert‘The Mothers’ een beeld van een schoolplein vol met kleuters die hun mama in treurnis nakijken, terwijl deze wegfietsen. De titelsong is een heerlijk moment van ingetogen elektropop dat de plaat mooi in tweeën deelt. Maar deze momenten zijn schaars. Ondanks de aanwezigheid van alle juiste ingrediënten komt de plaat niet aan. Alle bombarie en bombast ten spijt lijkt Hombre Grande meer de demo voor die grootse conceptplaat die nog moet komen. Productioneel blijft daarin vooral veel liggen, in koortjes die net niet kloppen, zang die net onverstaanbaar blijft en drums die net iets te ver naar voren ligt. Daar doorheen vallen mooie ideeën en goede nummers te herkennen. Wellicht komt dat live beter uit de verf in een betere mix, zij het zonder de strijkers.
mij=Dying Giraffe/Munich
2 reacties