Mijn moeder denkt altijd dat zij en ik bar weinig overlap hebben qua muzieksmaak. Als ik iets luister en – de overtreffende trap – goed vind, dan moet het bijna wel herrie zijn. Volkomen onwaar natuurlijk. Ik houd namelijk best van het soort kleine Nederlandstalige liedjes waar zij een zwak voor heeft. Helemaal als ze gezongen worden door een vrouw als Hannelore Bedert. Wat Als was in 2008 een van de meest verrassende debuut-cd’s wat mij betreft en met Uitgewist bevestigt Hannelore haar onmiskenbare talent. Op deze tweede cd kiest ze meer – en steeds op de juiste momenten – voor een rock-insteek, wat de plaat wat meer ballen geeft. Hier en daar (in “Helden” bijvoorbeeld) is er zelfs ruimte voor een bijna snijdende gitaarsolo. Met Thomas van Elslander (gitaar), Bart van Lierde (bas) en Davy Deckmijn (drums) heeft ze ook een sterk stel mannen om zich heen verzameld. Maar herrie maken hoeft Bedert echt niet te doen om mijn aandacht te krijgen. Het is het geheim van zachter gaan praten om oren te doen spitsen dat zij perfect beheerst. Of beter om te zwijgen, zoals ze onverwacht en prachtig (ja echt, dat kan) doet in het afsluitende titelnummer. De laatste minuut is alleen maar een rustig repeterende gitaarriff die je grijze massa vanzelf in gang zet over wat je de afgelopen zevenenveertig minuten gehoord hebt. Erg sterk is “Koffie”, waarin Hannelore pijnlijk precies het uit elkaar groeien van twee mensen samenvat in het feit dat ze tegenwoordig geen melk meer in de koffie doet. Eigenlijk verwacht (hoop?) je van een 26-jarige nog geen zinnen als ‘Ge zegt “Ge zijt veranderd” Ik zeg “Dat is normaal. De aller-schoonste wending komt altijd aan het eind van een verhaal.”’ Maar Bedert maakt ze zich met gemak eigen. En mijn moeder en ik prikken een dag in de agenda om samen te kijken naar een van de optredens die deze Belgische gaat geven binnenkort. Blijk ik soms toch nog van muziek te houden die zij ook prachtig vindt.
mij=Baan / Coast To Coast
4 reacties