Volgende week speelt Nils Frahm op Eurosonic. U mag daar gerust gaan kijken in de Schouwburg, mij zult u daar niet aantreffen. Waarom niet? Omdat ik graag een heel concert wil zien van Frahm en wij van File Under Eurosonic toch vooral gebruiken om op bands te jagen. Bovendien is de kans dat het niet muisstil is in de zaal me veel te groot. Daarom ga ik komende zaterdag naar Theater Kikker in Utrecht. Daar krijg je bovendien als icing on the cake ook nog Dustin O'Halloran en Kleefstra|Pruiksma|Kleefstra toe. In Kikker speelt Frahm samen met Greg Haines die ik al eerder mooie dingen zag doen tijdens de eerste van de reeks van ass-crack stage hacks-optredens in het Havenkwartier in Deventer.
Ik vind dat wel mooi aan mensen als Frahm, ze zijn totaal niet vies van een samenwerking. Met vaak prachtige dingen als resultaat. Zo maakte hij samen met Peter Broderick een prachtige versie van “Is There Anybody Out There?” (hier te beluisteren) voor een Mojo-verzamelaar. Vorig jaar werkte Frahm samen met F.S. Blumm (die vorig jaar schitterde op Le Guess Who? in Kikker)) aan Music For Lover Music Versus Time. Met zijn tweeën ploegden ze het omvangrijke archief van ongebruikte opnames overhoop dat Blumm bezit. Ze knipten en plakten tot ze een ons wogen en gebruikten deze knutselwerkjes om samen te voegen tot nieuwe songs waarin ze zelf gitaar (Blumm) en piano (Frahm) speelden. Het resultaat hiervan op Music For Lover Music Versus Time is even spannend als verrassend. Het verstilde lage blaaswerk in “Rone Re” bijvoorbeeld wordt gemengd met glitch en uit het niets opduikende pianoloopjes van beide kanten van het klavier en als muizenpasjes trippelende gitaarflarden. Of neem de melancholisch makende trompet en saxofoon in het daaropvolgende “Writing To Myself”. Frahm en Blumm lokken mij als luisteraar een doolhof in waaruit het bijna onmogelijk is te ontsnappen als luisteraar.
De samenwerking met Anne Müller heeft bijna eenzelfde karakter. Alleen bespeelt Müller geen gitaar, maar cello en viool. Het openende “Teeth” – op de keper beschouwd puur klassiek – trekt me sierlijk en verleidend een sprookjesachtige wereld in. Daarna is het even schrikken als in het erop volgende titelnummer Frahm ineens zijn IDM hoed opzet waarover Müller een hele vreemde cellopartij legt en halverwege zelfs een dreigende sfeer ontstaat. Het was niet wat ik in eerste instantie op gehoopt had, maar na een korte gewenningsperiode beviel 7Vingers me steeds beter. Vooral ook omdat Frahm niet schroomt om opnieuw te experimenteren. In zekere zin grijpt hij ook terug naar zijn wat oudere werk waarin hij IDM en klassiek al combineerde. Aan het einde heeft Frahm nog een verrassing in het verschiet voor zijn aandachtige luisteraars. Ineens wordt het bijna muisstille intro ingehaald door een drijvende beat waarna de cello het hazenpad neemt en er (door Frahm en Müller?) gezongen wordt op dromerige wijze. Zo weet Frahm me weer te verrassen.
mij=Sonic Pieces & Hush
4 reacties