Toen ik binnenkwam was er geen ontkomen aan. Er heerste een opperbeste stemming. Het was ook volkomen duidelijk dat hij het middelpunt was van de belangstelling. Ik schrok er een beetje van. Want ik snapte die uitgelatenheid niet per sé. Afgelopen zaterdag had ik een foto van hem gezien in de krant bij het artikel dat de festiviteiten aankondigde. Ik vond dat hij er slecht uit zag. Bij de eerste oogopslag zag ik inderdaad ook wel dat hij het frivole, opene, bijna onschuldige weer had dat hem een jaar of vijf, zes geleden zo kenmerkte. Of was het nooit weggeweest? Bij de tweede oogopslag zag ik echter iets in zijn ogen wat me veel minder aanstond. Ik kon het echter niet gelijk benoemen, maar vertrouwde het niet. Daarom was ik vandaag, ondanks mijn afschuw van dit soort uitbundige massa’s, toch gegaan. Om hem voor het eerst sinds tijden in levenden lijve te zien. Kijken of ik de vinger erop kon leggen wat er met hem aan de hand was. Het stond me niet aan dat me dat zo gelijk niet lukte. Het duurde voor mijn gevoel bijna een uur voordat ik eindelijk oog in oog met hem stond. Het bleken maar veertig minuten te zijn geweest. Hij keek me aan. Alsof hij een beetje verbaasd was mij hier te zien. ‘Hoe gaat het met je?’, vroeg ik. Ik keek hem strak aan terwijl ik op antwoord wachtte. Hij leek te twijfelen. ‘Wil je een eerlijk antwoord of wil je dat ik oprakel wat iedereen hier me vertelt?’ Zijn blik verstarde. ‘Ik weet zelf niet meer zo goed hoe het met me gaat, maar kijk eens om je heen’ Zo’n antwoord verwachtte ik al. Hij wilde doorpraten, maar achter me stond de volgende klaar om het feestvarken te fêteren en die werd duidelijk ongeduldig. We keken elkaar nog eens aan en opeens omhelsde hij me kameraadschappelijk, zoals we zo vaak gedaan hadden. Hij fluisterde in mijn linkeroor. ‘Dit is wat mijn gevoel zegt dat ik nu moet doen. Ik heb dit nodig om te overleven.’ Met zijn rechterhand gaf hij me een bemoedigende klap op mijn schouderblad. ‘Pas goed op jezelf!’, zei ik en stapte uit de rij. Ik wilde hier weg en wel zo snel mogelijk.
mij=Rough Trade / Konkurrent
Ik ben er ook bij geweest. Het begin was nog wel leuk, en als ik er over nadenk ook echt wel beter dan ik in eerste instantie dacht. Maar gaandeweg die 40 minuten (die inderdaad wel een uur leken) viel me op dat hij die avond wel erg traditioneel conservatief en onberispelijk gekleed ging en hij eigenlijk een beetje een saaie peer was geworden. Ben met dubbele gevoelens weer naar huis gegaan.
Ik moest huilen toen ik hem zag. Hij is zichzelf niet meer. Misschien moet er wat bier in en moet hij eens een goed gesprek met ons hebben. Want zo kan het toch echt niet langer.
Hij is me eigenlijk nog nooit zo opgevallen.
Hoewel ik Fileunder met veel plezier bezoek, vind ik dat de parabel als cd-recensie een beetje sleets begint te worden. Het is een makkelijke manier om in tamelijk veel woorden heel weinig over een cd te zeggen. Jammer, want een recensent met deze ervaring moet toch best iets interessants te melden hebben over de ontwikkeling van een band als The Decemberists (zeg ik als niet-fan).
Harald: ik vrees dat je wens niet bewaarheid gaat worden. Zelf vinden we dit namelijk een vorm die bij uitstek bij File Under past…
Prikkie: dat is jullie goed recht. Ik denk alleen dat het gevaar is dat jullie dat soort recensies steeds meer voor elkaar, en steeds minder voor de andere lezers schrijven. Maar voor de duidelijkheid: het is iets wat mij opvalt en wat ik lelijk, weinig informatief en een beetje gemakzuchtig vind. Ieder zijn mening; zie het als opbouwende kritiek.
@Harald: Even voor mij dan, hoe interpreteer jij deze recensie? Volgens mij kan een beetje lezer er met gemak alles uithalen wat ik van de cd vind.
Storm: ik kan er ook uithalen wat jij van de cd vindt. Maar niet meer dan dat. Ik vind dat de recensie heel erg over jou gaat en heel weinig over The Decemberists, de ontwikkeling van die band, zelfs over wat voor muziek ze maken. Ja, ik heb wel eens wat van ze gehoord, maar afgaande op deze recensie kunnen ze net zo goed happy hardcore maken. Daarom mijn eerdere opmerking dat dit soort recensies de kring lezers naar mijn idee erg klein maakt. Als je daarvoor kiest: prima. Dan lees ik gewoon met plezier je andere recensies.
Ik gun mezelf graag dit soort vrijheden qua invulling van stukjes. Dat gebeurt overigens nooit geforceerd van mijn kant. Ik begin te tikken en dan gaat dat vanzelf. Bij een blad als de Oor en andere sites word je bij zo’n stukje veelal teruggefloten, hier niet. Dat ik teleurgesteld ben in de cd moge ondertussen duidelijk zijn. Ik snap het bijna hijgerige positieve elders echt niet.
Ik snap je redenering, maar naar mijn gevoel heeft dat terugfluiten door eind- of hoofdredacteur een functie: niet ieder stukje dat een schrijver zichzelf permitteert, is lezenswaardig voor anderen.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het juist leuk als deze site af en toe een ander geluid laat horen en ik lees jouw stukjes graag. Juist daarom had ik graag een onderbouwde recensie gelezen over waarom je deze plaat dan vindt tegenvallen. Het mooie van een website is dan weer dat we het daar meteen over kunnen hebben, en niet een week of maand later met een ingezonden brief en eventueel naschrift.
als je wil weet hoe de plaat klinkt moet je de plaat opzetten, als je wil weten hoe de desbetreffende recensent de plaat heeft ervaren/beleefd en bevonden moet je de recensie lezen.
wat mij betreft dan, want discussies als dezen zijn toe te juichen, ik vind altijd dat er bijzonder weinig over de recensies geklept wordt op FU. (foto’s daarentegen)
Weinig? Zodra je iets negatiefs schrijft komen de fans soms in grote groepen hier naar toe om te vertellen hoe ver je ernaast zit. Of dat je stijl ze niet aanspreekt. Kan me een recensie van chinese democracy herinneren… 😉
Harald: Er wordt intern echt wel eens vooraf gediscussieerd over de stukjes. En iedere schrijver gebeurt het wel eens dat hij achteraf een stukje minder geslaagd vindt. we zijn soms net mensen. Tegelijkertijd is de eigen vrijheid belangrijk op FU, juist om een eigen gezicht te behouden.
En ja, discussies met lezers horen er zeker ook bij. 🙂
Ludo: volgens mij is het omgekeerd. Een recensie hoort behalve een mening ook een kritische beschouwing van een plaat te bevatten. De lezer combineert die informatie en bepaalt dan mede op basis daarvan of het de moeite waard is om de plaat te beluisteren/kopen. Zodra ik de plaat opzet, kan ik zelf wel horen wat ik ervan vind. Dan vind ik een recensie met alleen maar een ongefundeerde mening al helemaal niet interessant meer.
Prikkie: dan delen we de mening dat stukjes soms minder geslaagd zijn. Dat begrijp ik en ik zit er niet mee. De enige reden dat ik – voor het eerst overigens – reageerde op een recensie, is dat ik het gevoel heb dat ik een groeiend aantal stukjes om een en dezelfde reden minder geslaagd vind. Wie weet valt het jullie nu ook op, zijn jullie het met die constatering eens, en willen jullie er iets aan veranderen. Misschien niet, maar dan hebben jullie er in elk geval over nagedacht en er een beslissing over genomen. Dan sla ik die stukjes voortaan gewoon zachtjes tegen mijn beeldscherm mopperend over.
heb niet zoveel meer toe te voegen aan deze discussie, maar nog wel even zeggen dat harald zijn bezwaren in elk geval welsprekend en weloverwogen formuleert. recensist worden? 😉
(ten overvloede: wat mij betreft kan de parabel hier als de kritische beschouwing worden gezien waar zowel de mening als het gevoel wat Storm had uit afgeleid kan worden)
Van mij mag ´ie… 😉
Ondertussen wordt ie steeds beter… Staat al weken bij mijn heavy rotation stapel.
Nee, Ramon, hij wordt niet steeds beter. JIj raakt er meer en meer aan gewend. Hersenspoeling heet dat.
Ik heb het gisteren nog een keer geprobeerd en dat was de laatste keer dat ik er iets van wilde horen. Ik vind het niks.
Gehersenspoeld? O, is dat de reden waarom ik Don’t Carry It All onder de douche neurie en dat The Calamity Song zo’n fijn nostalgisch Cuyahoga R.E.M.-gevoel oproept en ik uiteindelijk geniet van de van elke pretentie gestripte ambachtelijk gesmede songs met de mooie stem van Colin Meloy. Nou, daar stel ik graag mijn weekgeworden hersentjes voor beschikbaar.
Zeg niet dat je niet gewaarschuwd bent. 🙂
Ik ben er ook bij geweest. Het begin was nog wel leuk, en als ik er over nadenk ook echt wel beter dan ik in eerste instantie dacht. Maar gaandeweg die 40 minuten (die inderdaad wel een uur leken) viel me op dat hij die avond wel erg traditioneel conservatief en onberispelijk gekleed ging en hij eigenlijk een beetje een saaie peer was geworden. Ben met dubbele gevoelens weer naar huis gegaan.
Ik moest huilen toen ik hem zag. Hij is zichzelf niet meer. Misschien moet er wat bier in en moet hij eens een goed gesprek met ons hebben. Want zo kan het toch echt niet langer.
Hij is me eigenlijk nog nooit zo opgevallen.
Hoewel ik Fileunder met veel plezier bezoek, vind ik dat de parabel als cd-recensie een beetje sleets begint te worden. Het is een makkelijke manier om in tamelijk veel woorden heel weinig over een cd te zeggen. Jammer, want een recensent met deze ervaring moet toch best iets interessants te melden hebben over de ontwikkeling van een band als The Decemberists (zeg ik als niet-fan).
Harald: ik vrees dat je wens niet bewaarheid gaat worden. Zelf vinden we dit namelijk een vorm die bij uitstek bij File Under past…
Prikkie: dat is jullie goed recht. Ik denk alleen dat het gevaar is dat jullie dat soort recensies steeds meer voor elkaar, en steeds minder voor de andere lezers schrijven. Maar voor de duidelijkheid: het is iets wat mij opvalt en wat ik lelijk, weinig informatief en een beetje gemakzuchtig vind. Ieder zijn mening; zie het als opbouwende kritiek.
@Harald: Even voor mij dan, hoe interpreteer jij deze recensie? Volgens mij kan een beetje lezer er met gemak alles uithalen wat ik van de cd vind.
Storm: ik kan er ook uithalen wat jij van de cd vindt. Maar niet meer dan dat. Ik vind dat de recensie heel erg over jou gaat en heel weinig over The Decemberists, de ontwikkeling van die band, zelfs over wat voor muziek ze maken. Ja, ik heb wel eens wat van ze gehoord, maar afgaande op deze recensie kunnen ze net zo goed happy hardcore maken. Daarom mijn eerdere opmerking dat dit soort recensies de kring lezers naar mijn idee erg klein maakt. Als je daarvoor kiest: prima. Dan lees ik gewoon met plezier je andere recensies.
Ik gun mezelf graag dit soort vrijheden qua invulling van stukjes. Dat gebeurt overigens nooit geforceerd van mijn kant. Ik begin te tikken en dan gaat dat vanzelf. Bij een blad als de Oor en andere sites word je bij zo’n stukje veelal teruggefloten, hier niet. Dat ik teleurgesteld ben in de cd moge ondertussen duidelijk zijn. Ik snap het bijna hijgerige positieve elders echt niet.
Ik snap je redenering, maar naar mijn gevoel heeft dat terugfluiten door eind- of hoofdredacteur een functie: niet ieder stukje dat een schrijver zichzelf permitteert, is lezenswaardig voor anderen.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het juist leuk als deze site af en toe een ander geluid laat horen en ik lees jouw stukjes graag. Juist daarom had ik graag een onderbouwde recensie gelezen over waarom je deze plaat dan vindt tegenvallen. Het mooie van een website is dan weer dat we het daar meteen over kunnen hebben, en niet een week of maand later met een ingezonden brief en eventueel naschrift.
als je wil weet hoe de plaat klinkt moet je de plaat opzetten, als je wil weten hoe de desbetreffende recensent de plaat heeft ervaren/beleefd en bevonden moet je de recensie lezen.
wat mij betreft dan, want discussies als dezen zijn toe te juichen, ik vind altijd dat er bijzonder weinig over de recensies geklept wordt op FU. (foto’s daarentegen)
Weinig? Zodra je iets negatiefs schrijft komen de fans soms in grote groepen hier naar toe om te vertellen hoe ver je ernaast zit. Of dat je stijl ze niet aanspreekt. Kan me een recensie van chinese democracy herinneren… 😉
Harald: Er wordt intern echt wel eens vooraf gediscussieerd over de stukjes. En iedere schrijver gebeurt het wel eens dat hij achteraf een stukje minder geslaagd vindt. we zijn soms net mensen. Tegelijkertijd is de eigen vrijheid belangrijk op FU, juist om een eigen gezicht te behouden.
En ja, discussies met lezers horen er zeker ook bij. 🙂
Ludo: volgens mij is het omgekeerd. Een recensie hoort behalve een mening ook een kritische beschouwing van een plaat te bevatten. De lezer combineert die informatie en bepaalt dan mede op basis daarvan of het de moeite waard is om de plaat te beluisteren/kopen. Zodra ik de plaat opzet, kan ik zelf wel horen wat ik ervan vind. Dan vind ik een recensie met alleen maar een ongefundeerde mening al helemaal niet interessant meer.
Prikkie: dan delen we de mening dat stukjes soms minder geslaagd zijn. Dat begrijp ik en ik zit er niet mee. De enige reden dat ik – voor het eerst overigens – reageerde op een recensie, is dat ik het gevoel heb dat ik een groeiend aantal stukjes om een en dezelfde reden minder geslaagd vind. Wie weet valt het jullie nu ook op, zijn jullie het met die constatering eens, en willen jullie er iets aan veranderen. Misschien niet, maar dan hebben jullie er in elk geval over nagedacht en er een beslissing over genomen. Dan sla ik die stukjes voortaan gewoon zachtjes tegen mijn beeldscherm mopperend over.
heb niet zoveel meer toe te voegen aan deze discussie, maar nog wel even zeggen dat harald zijn bezwaren in elk geval welsprekend en weloverwogen formuleert. recensist worden? 😉
(ten overvloede: wat mij betreft kan de parabel hier als de kritische beschouwing worden gezien waar zowel de mening als het gevoel wat Storm had uit afgeleid kan worden)
Van mij mag ´ie… 😉
Ondertussen wordt ie steeds beter… Staat al weken bij mijn heavy rotation stapel.
Nee, Ramon, hij wordt niet steeds beter. JIj raakt er meer en meer aan gewend. Hersenspoeling heet dat.
Ik heb het gisteren nog een keer geprobeerd en dat was de laatste keer dat ik er iets van wilde horen. Ik vind het niks.
Gehersenspoeld? O, is dat de reden waarom ik Don’t Carry It All onder de douche neurie en dat The Calamity Song zo’n fijn nostalgisch Cuyahoga R.E.M.-gevoel oproept en ik uiteindelijk geniet van de van elke pretentie gestripte ambachtelijk gesmede songs met de mooie stem van Colin Meloy. Nou, daar stel ik graag mijn weekgeworden hersentjes voor beschikbaar.
Zeg niet dat je niet gewaarschuwd bent. 🙂
Video bij The Decemberists “This Is Why We Fight” http://www.youtube.com/watch?v=66f4lIXTnNk Ik ben nog steeds niet om overigens :-/
Ik ben er ook bij geweest. Het begin was nog wel leuk, en als ik er over nadenk ook echt wel beter dan ik in eerste instantie dacht. Maar gaandeweg die 40 minuten (die inderdaad wel een uur leken) viel me op dat hij die avond wel erg traditioneel conservatief en onberispelijk gekleed ging en hij eigenlijk een beetje een saaie peer was geworden. Ben met dubbele gevoelens weer naar huis gegaan.
Ik moest huilen toen ik hem zag. Hij is zichzelf niet meer. Misschien moet er wat bier in en moet hij eens een goed gesprek met ons hebben. Want zo kan het toch echt niet langer.
Hij is me eigenlijk nog nooit zo opgevallen.
Hoewel ik Fileunder met veel plezier bezoek, vind ik dat de parabel als cd-recensie een beetje sleets begint te worden. Het is een makkelijke manier om in tamelijk veel woorden heel weinig over een cd te zeggen. Jammer, want een recensent met deze ervaring moet toch best iets interessants te melden hebben over de ontwikkeling van een band als The Decemberists (zeg ik als niet-fan).
Harald: ik vrees dat je wens niet bewaarheid gaat worden. Zelf vinden we dit namelijk een vorm die bij uitstek bij File Under past…
Prikkie: dat is jullie goed recht. Ik denk alleen dat het gevaar is dat jullie dat soort recensies steeds meer voor elkaar, en steeds minder voor de andere lezers schrijven. Maar voor de duidelijkheid: het is iets wat mij opvalt en wat ik lelijk, weinig informatief en een beetje gemakzuchtig vind. Ieder zijn mening; zie het als opbouwende kritiek.
@Harald: Even voor mij dan, hoe interpreteer jij deze recensie? Volgens mij kan een beetje lezer er met gemak alles uithalen wat ik van de cd vind.
Storm: ik kan er ook uithalen wat jij van de cd vindt. Maar niet meer dan dat. Ik vind dat de recensie heel erg over jou gaat en heel weinig over The Decemberists, de ontwikkeling van die band, zelfs over wat voor muziek ze maken. Ja, ik heb wel eens wat van ze gehoord, maar afgaande op deze recensie kunnen ze net zo goed happy hardcore maken. Daarom mijn eerdere opmerking dat dit soort recensies de kring lezers naar mijn idee erg klein maakt. Als je daarvoor kiest: prima. Dan lees ik gewoon met plezier je andere recensies.
Ik gun mezelf graag dit soort vrijheden qua invulling van stukjes. Dat gebeurt overigens nooit geforceerd van mijn kant. Ik begin te tikken en dan gaat dat vanzelf. Bij een blad als de Oor en andere sites word je bij zo’n stukje veelal teruggefloten, hier niet. Dat ik teleurgesteld ben in de cd moge ondertussen duidelijk zijn. Ik snap het bijna hijgerige positieve elders echt niet.
Ik snap je redenering, maar naar mijn gevoel heeft dat terugfluiten door eind- of hoofdredacteur een functie: niet ieder stukje dat een schrijver zichzelf permitteert, is lezenswaardig voor anderen.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het juist leuk als deze site af en toe een ander geluid laat horen en ik lees jouw stukjes graag. Juist daarom had ik graag een onderbouwde recensie gelezen over waarom je deze plaat dan vindt tegenvallen. Het mooie van een website is dan weer dat we het daar meteen over kunnen hebben, en niet een week of maand later met een ingezonden brief en eventueel naschrift.
als je wil weet hoe de plaat klinkt moet je de plaat opzetten, als je wil weten hoe de desbetreffende recensent de plaat heeft ervaren/beleefd en bevonden moet je de recensie lezen.
wat mij betreft dan, want discussies als dezen zijn toe te juichen, ik vind altijd dat er bijzonder weinig over de recensies geklept wordt op FU. (foto’s daarentegen)
Weinig? Zodra je iets negatiefs schrijft komen de fans soms in grote groepen hier naar toe om te vertellen hoe ver je ernaast zit. Of dat je stijl ze niet aanspreekt. Kan me een recensie van chinese democracy herinneren… 😉
Harald: Er wordt intern echt wel eens vooraf gediscussieerd over de stukjes. En iedere schrijver gebeurt het wel eens dat hij achteraf een stukje minder geslaagd vindt. we zijn soms net mensen. Tegelijkertijd is de eigen vrijheid belangrijk op FU, juist om een eigen gezicht te behouden.
En ja, discussies met lezers horen er zeker ook bij. 🙂
Ludo: volgens mij is het omgekeerd. Een recensie hoort behalve een mening ook een kritische beschouwing van een plaat te bevatten. De lezer combineert die informatie en bepaalt dan mede op basis daarvan of het de moeite waard is om de plaat te beluisteren/kopen. Zodra ik de plaat opzet, kan ik zelf wel horen wat ik ervan vind. Dan vind ik een recensie met alleen maar een ongefundeerde mening al helemaal niet interessant meer.
Prikkie: dan delen we de mening dat stukjes soms minder geslaagd zijn. Dat begrijp ik en ik zit er niet mee. De enige reden dat ik – voor het eerst overigens – reageerde op een recensie, is dat ik het gevoel heb dat ik een groeiend aantal stukjes om een en dezelfde reden minder geslaagd vind. Wie weet valt het jullie nu ook op, zijn jullie het met die constatering eens, en willen jullie er iets aan veranderen. Misschien niet, maar dan hebben jullie er in elk geval over nagedacht en er een beslissing over genomen. Dan sla ik die stukjes voortaan gewoon zachtjes tegen mijn beeldscherm mopperend over.
heb niet zoveel meer toe te voegen aan deze discussie, maar nog wel even zeggen dat harald zijn bezwaren in elk geval welsprekend en weloverwogen formuleert. recensist worden? 😉
(ten overvloede: wat mij betreft kan de parabel hier als de kritische beschouwing worden gezien waar zowel de mening als het gevoel wat Storm had uit afgeleid kan worden)
Van mij mag ´ie… 😉
Ondertussen wordt ie steeds beter… Staat al weken bij mijn heavy rotation stapel.
Nee, Ramon, hij wordt niet steeds beter. JIj raakt er meer en meer aan gewend. Hersenspoeling heet dat.
Ik heb het gisteren nog een keer geprobeerd en dat was de laatste keer dat ik er iets van wilde horen. Ik vind het niks.
Gehersenspoeld? O, is dat de reden waarom ik Don’t Carry It All onder de douche neurie en dat The Calamity Song zo’n fijn nostalgisch Cuyahoga R.E.M.-gevoel oproept en ik uiteindelijk geniet van de van elke pretentie gestripte ambachtelijk gesmede songs met de mooie stem van Colin Meloy. Nou, daar stel ik graag mijn weekgeworden hersentjes voor beschikbaar.
Zeg niet dat je niet gewaarschuwd bent. 🙂
Video bij The Decemberists “This Is Why We Fight” http://www.youtube.com/watch?v=66f4lIXTnNk Ik ben nog steeds niet om overigens :-/