Stom is dat, als ik lees dat The Whigs uit Athens komt denk ik eigenlijk al automatisch dat het dan wel goed moet zijn. Per slot van rekening komen ook Michael Stipe en consorten uit deze stad in Georgia. Daarnaast doet de bandnaam me denken aan Greg Dulli‘s oude band, ook geen slechte referentie. Maar wat kunnen eerste indrukken bedriegen! Als R.E.M. of The Afghan Whigs op de meest ongeïnspireerde, druilerige maandagochtend met tegenzin en een flinke kater een b-kantje zouden opnemen, dan zou het waarschijnlijk nog beter klinken dan wat deze Whigs ons hier voorschotelen op In the Dark. Enkele jaren geleden debuteerden ze nog best aardig met Give ‘Em All a Big Fat Lip, maar In the Dark kan nog niet in de schaduw staan van dit album. Het biedt slechts stoeremannenrock van het meest voorspelbare soort. De standaard powerchords en simplistische teksten lijken een onderling wedstrijdje te doen qua stupiditeit. De openingsregels van “So Lonely” dingen hierbij naar de eerste plaats: ‘She’s bringing me back to 1960 again, when we met on the front porch of her father’s home.’ De bio verklaart een en ander. In plaats van zanger/gitarist Parker Gisbert de nummers te laten schrijven, komen de composities op dit album voornamelijk uit de koker van de bassist en drummer. Een initiatief dat niet best uitpakt. Hopeloze plaat.
Mij=Kartel / Munich
2 reacties