Alle countryvarianten die niet continu zijn voorzien van redneckteksten, snik of pedalsteelgitaar worden al snel in het hokje alt.country gedrukt. Dat alternative voor sommigen ten onrechte automatisch een soort goedkeuringsstempel krijgt, is dan mooi meegenomen. Zeker voor Amerikanen lijkt het me toch een raar label. Zoals blues een vanzelfsprekende bron is voor rock, is country dat (ook) voor Americana. Ik geef dan ook de voorkeur aan de laatste term, met als voordeel dat je niet over grensgevallen hoeft te gaan neuzelen. Stacie Collins zou precies zo´n grensgeval zijn. Soms neigt het naar Bonnie Raitt-achtige blues, soms krijgt het bijna een ZZ Top-groove met dank aan Dan Baird (Georgia Satellites), op andere momenten is het pure popcountry. Dat laatste heeft in niet geringe mate te maken met de stem van Collins, die ik als een typische countrystem ervaar: licht nasaal, relatief hoog, en regelmatig voorzien van de countrysnik. Over de muzikanten heeft ze niet te klagen, want naast Dan Baird zijn er bijvoorbeeld twee muzikanten uit Jason & The Scorchers present, haar hubby Al Collins op bas en gitarist Warner E. Hodges. Het resultaat is dat het grootste deel van de plaat een lekkere, uitstekend geproduceerde countryboogiesfeer krijgt. Helaas houden de songs geen gelijke tred en bestaat het merendeel bestaat uit nogal voorspelbare deuntjes, die na de eerste drie maten uit te tekenen zijn – met “Cool” als grote uitzondering. Bij een optreden werkt het ongetwijfeld, maar op cd valt het na verloop van tijd wel erg op. De associatie met Bonnie Raitt maakt daardoor gaandeweg plaats voor een associatie met Ilse de Lange. Bij een aantal FU-heren een hormonale favoriete, maar ik word er niet warm of koud van. En dat is nou net waar het met muziek om gaat.
mij=Blue Rose / Sonic
2 reacties