Het is intussen alweer twintig jaar geleden: Dick Dale & His Del-Tones maakten wederom furore omdat “Misirlou” een hit was geworden en de goedkope verzamelaars met The Ventures lagen in alle platenbakken. Alweer, en dit keer dankzij Quentin Tarantino’s Pulp Fiction. Rond diezelfde tijd had je in Grunn’n een heuse instro-scene, met The Krontjong Devils als misschien wel belangrijkste band die de heftige surf van Dick Dale mengden met de instrumentale indorock die eind jaren vijftig, begin jaren zestig in Nederland populair werd. In Amsterdam werd halverwege de jaren negentig het lijntje doorgetrokken door The Treble Spankers. En nu is Black Tarantula met hun titelloze debuutalbum hetzelfde terrein aan het ontginnen. Instrumentaal, rauw (al zou het van mij wel iets rauwer mogen), hard en met dezelfde invloeden als Dick Dale: muziek uit het Midden-Oosten, psychedelica en uiteraard dezelfde vette galm. Voordat ze in dezelfde val trappen als veel surfbands hebben ze deze plaat slechts negen, overigens prima nummers lang gemaakt. Tenslotte moet je van wel heel erg goede huize komen om een volle cd met allemaal even draaienswaardige surftracks op te nemen. Of wil je zeggen dat je al die surfverzamelaars toen wel van begin tot eind draaide?
mij=Eigen beheer
2 reacties