Dreamend is het geesteskind van Ryan Graveface, de bassist van Black Moth Super Rainbow. Een band waarvan leden met Tobacco en The Seven Fields Of Aphelion eerdere solo-uitstapjes maakten. Met Dreamend schets Graveface cynische, zwartgallige en gekke portretjes van een anti-held die gefrustreerd is in de maatschappij en teleurgesteld raakt in de mensen om hem heen. Een beetje zoals Michael Douglas in de film “Falling Down”. Dreamend doet dat met post-rock zoals we kennen van Explosions In The Sky, zeker wat de opbouw en uitwerking van spanningsbogen betreft, en met luchtige folkpop van bijvoorbeeld een Iron & Wine. Graveface heeft op So I Ate Myself, Bite By Bite zijn eigen ‘murder ballads’ geschreven. Het zijn schijnbaar luchtige niemendalletjes met lieflijke en hemelse vocalen die het pijnlijke en ziekelijke denken van de menselijke geest aanstippen. Alice in Wonderland doet The Texas Chainsaw Massacre in een notendop. Dan kun je je afvragen of Graveface, ‘what’s in the name’, ontzettend ziek van geest of ontzettend creatief is in het spelen met zijn eigen gedachten. Hij verpakt en verkoopt zijn hersenspinsels echter op een briljante muzikale wijze. Met deze vijfde volwaardige cd trekt Graveface al zijn invloeden en eerdere projecten bij elkaar. Mono en Black Mountain zijn overgoten met indie folk, bluegrass, hillbilly, skiffle en lichte psychedelica, een sferische combi met een prachtig resultaat, zoals te horen in de single “Magnesium Light”. So I Ate Myself, Bite By Bite is het eerste deel, het vervolg staat nog voor dit jaar in de planning.
mij=Memphis Industries / PIAS
4 reacties