Wie onvoorbereid de eerste tonen van “Tell The Bitch To Go Home” luistert zal vast niet met de eerste gedachte komen dat hier met Faust een band aan het woord is die al veertig jaar bestaat. De track klinkt bijna dwingend irritant doordat de bas en het orgel het simpele riedeltje van vijf stuwende noten maar blijven herhalen. Als jeuk waar je niet bij kunt en de noisy gitaar je steeds groter wordende ergernis speelt. Laat dat maar aan Faust over. De enige twee overgebleven oerleden Werner Diermaier (drums) en Jean-Hervé Péron (bas) krijgen op Something Dirty hulp van James Johnston (Gallon Drunk en de Bad Seeds) en zijn vrouw, de mij tot nu toe onbekende multi-kunstenares, Geraldine Swayne. Something Dirty klinkt meer als een verzameling noise-rock improvisaties, dan als een liedjesalbum. Daarbij haalt de band voor mijn gevoel niet altijd uit de songs wat er in zit. Zo sterft de broeierige jam die luistert naar de naam “Dampfauslass 2” een stille dood na twee minuten en dertig seconden, terwijl ik er net goed voor ging zitten. Swayne eist een PJ Harvey-achtige rol voor zich op in het “Lost The Signal” dat beklemmend aanvoelt. Beklemmend en mysterieus zijn sowieso wel goede termen om de hele cd mee samen te vatten. Al kan ik me goed voorstellen dat de vijftig minuten die Something Dirty duurt voor menigeen ongemakkelijk aan zal voelen. Want makkelijk te verteren is het niet, maar daar heeft Faust al veertig jaar ‘last’ van.
mij=Bureau B / Sonic
4 reacties