Na het eerste nummer, strak, goed geproduceerd, catchy as hell en met (helaas) AutoTune op de emo-achtige zang zat ik al klaar om Glamour Of The Kill op te bergen in het vakje popliedjes op volume, naast bijvoorbeeld Green Day. Begrijp me niet verkeerd, daar heb ik niets tegen, maar etiketjes als punk of metal horen daar voor mijn beleving niet bij. Amerikanen zijn er gewoon goed in popliedjes te blijven schrijven als de gitaren heftiger worden. Alice Cooper en Kiss zijn daar twee uiterst succesvolle voorbeelden van. Met één kleine, maar onverwachte correctie: Glamour Of The Kill is een Engels gezelschap. Maar als de tweede song “World´s End” op topsnelheid en met grunts uit de startblokken vliegt, kan ik het echt niet meer over popliedjes blijven hebben. Niet dat Glamour Of The Kill een en al grunts en loeizware metal is, maar ze weten het in hun metalcore juist te combineren met eerder genoemde popliedjes op volume. En dan niet netjes om en om, maar op een organische manier in een en dezelfde song. Is Glamour Of The Kill nu helemaal hip en nieuw en onverwacht? Nou nee, het is nog steeds braaf binnen de lijntjes van het genre. Maar ze zijn er wel in geslaagd een album te produceren dat ik tot het eind met plezier beluister. En dat terwijl het genre toch eigenlijk niet mijn ding is, en ik uitslag op rare plekken krijg van AutoTune. Kujje nagaan.
mij=Afflicted
4 reacties