Voor een lekker album indietronic ben ik altijd wel te porren. Nog liever zie ik zo’n band live aan het werk omdat er dan vaak net wat meer leven in het geluid geblazen wordt. Wat dat betreft ben ik wel benieuwd hoe het Noorse Harrys Gym zich live staande zal houden. Ze schuren erg tegen het genre aan. Ik denk dat dan vooral hun drummer helemaal los moet kunnen gaan. Op de een of andere manier heb ik het idee dat hij zich op What Was Ours Can’t Be Yours af en toe in laat pakken door de dikke lagen synthesizers (vette Moog!) van zijn twee bandleden. Ook de gitaar van frontvrouw Anne Lise Frøkedal gaat vaak gehuld in een cocon van toetsen. Maar dat hoort misschien ook wel zo bij het tegen dreampop achtige geluid. Gelukkig focust de band zich niet alleen op dromerigheid, maar gebruikt dit wel als basis. Een dreigende track als “The Ring” waarin de knorrende baspartij je bijna omver kegelt is dan ook een welkome afwisseling. En hetzelfde geldt voor het met vette beats doorspekte “No Hero”. Baken van sereniteit in dit alles is de bijna melancholische stem van Anne Lise die zich maar zelden waagt aan een stemverheffing en daardoor ergens landt tussen The Knifes Karin Dreijer Andersson en Garbages Shirley Manson. Als ze zich wel laat gaan in het bijna Radiohead-achtige “Sailing Home” geeft dat ook gelijk weer wat extras. Helemaal als je daarna onderuit gaat in het korte, onderhuids kriebelende “Tell It To My Face” en vervolgens in een warm bad terecht komt in “The Part That Falls”. Het maakt What Was Ours Can’t Be Yours tot een boeiende cd die met elke draaibeurt weer een laagje vrijgeeft.
mij=Splendour / Dying Giraffe / Munich
2 reacties