Spelspanning en timing. In het theater zijn dat technieken waardoor een acteur een scène interessant kan maken. Denk aan een klant die bij de bakker een bruin brood bestelt. Niet echt interessant toch? Totdat de klant bij het afrekenen tussen neus en lippen door vermeld dat hij vreemdgaat met de bakkersvrouw. Beide kijken elkaar een minuut aan, zonder wat te zeggen. Kijk, dán pas ga je je afvragen hoe dat gaat aflopen. Het maakt muziek ook een stuk spannender. Onderhuidse suspense, onverwachte wendingen en woeste uitbarstingen.
Dat kan post-rock ook tot zulke fijne muziek maken, en het voorkomt dat het maar wat rustig voortkabbelt. Het zevende album van Mogwai mist wat van die spanning, opwinding en dynamiek die ik zo graag hoor van die groep. De Schotse post-rock pioniers klinken op Hardcore Will Never Die, But You Will soms zelfs opgewekt en ongecompliceerd. Alsof de grootste problemen zijn opgelost. Maar daarmee haal je er ook wel een beetje de angel uit. De rustige stukken voelen niet altijd diepzinnig genoeg, en soms (zoals in “San Pedro” en “George Square Thatcher Death Party”) voelt het zelfs een beetje aan als standaard rock. Dat verhelp je niet helemaal met wat distortion. “White Noise” en “Too Raging To Cheers” hebben dan wel weer ergens dat stukje emotie in zich waar ik naar op zoek ben. “You’re Lionel Richie” bouwt ook mooi op en “Rano Pano” is lekker rauw en onbevangen. Bovendien zie ik steeds die beelden van die videoclip voor me als ik dat nummer hoor. Kijk, dát wil ik dus. Mezelf kunnen verliezen in de sfeer. Wegdromen in plaats van afdwalen. Hardcore Will Never Die, But You Will is zeker geen slecht album. Het zijn prima muzikanten, en het album is verder goed uitgewerkt. Maar ik mis stiekem wel wat krenten in het brood.
mij=Rock Action / PIAS
2 reacties