Hoewel Neil Diamond in de liner notes voorwendt dat Dreams een persoonlijk, kleinschalig cover-album is, geeft hij daar al toe dat er gaandeweg steeds meer mensen ‘bijkwamen’. Op de afgedrukte foto’s zien we inderdaad gewoon de topdrukte die je verwacht bij een album van deze gladjakker. Strijkers, blazers, audio engineers, en ga zo maar door. Zolang het gepolijste resultaat maar beschaafd genoeg klinkt om tijdens familiediners niet op te vallen. De songkeuze is navenant veilig, al heeft het uitvoeren van “Yesterday” nog wel iets bizars. Het merendeel van het handjevol geïnspireerd gebrachte liedjes staan vooraan. “Ain’t No Sunshine” werkt prima in een croon-versie, met jazzy toetsen. Diamonds,als altijd wat geaffecteerde, maar vitale stem past er prima bij. Ook “Blackbird” is aardig, met een viool krijgt het wat van Luka Bloom, een vergelijking die later nog sterker opduikt in “Love Song”. “Alone Again (Naturally)” ken ik pas sinds Teitur van een paar weken terug, en Diamonds ‘cosy’ versie heeft wat van het Friends-album van de Beach Boys. Van Brian Wilson wordt hier helaas (of is dat ramptoerisme?) niks uitgevoerd. Na het openingsdrieluik neemt de ergernis alsnog in rap tempo toe. Diamond legt veel teveel pathos in “Feels Like Home”, alsof hij er zelf van moet huilen. En iemand van al dat studiovolk had hem toch wel kunnen weerhouden van “Hallelujah”. Inmiddels zo afgesleten als “Ave Maria”. Ondanks het dalende niveau komt juist dan het leukste liedje. “A Song For You” werd ooit geschreven door Leon Russell, klinkt hier heel erg als Elton John (die twee maakten onlangs samen een plaat) en het heeft het melodrama waar Neil Diamond pas écht thuis is. ‘Acted out my life on stages, ten thousand people watching’.
mij=Columbia / Sony
4 reacties