Je hebt van die bands waarvan je niet snapt dat het zo lang geduurd heeft voor ze op je radar verschenen zijn. Neurosis is bij mij zo’n treffend voorbeeld. Hoe kan het dat ik in 1992, studerend in Groningen, omringd door behoorlijk wat muziekfreaks de release van Souls At Zero van deze geweldige band totaal gemist heb? Ik was toen helemaal verslingerd aan bands in de hoek waar Paradise Lost floreerde en dan was het toch niet zo’n grote stap naar Neurosis geweest? Aan de andere kant ontbrak zowel Neurosis als Paradise Lost in de geweldige 50×90-epistels die Bas schreef voor de Subjectivisten. Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van Jello Biafra’s label Alternative Tentacles is de cd nu opnieuw uitgebracht. Ik had een eerdere versie alleen maar op cassettebandje. Misschien komt het daardoor dat ik de geremasterde opnames verwoestend goed vind klinken. De dikke lagen waaruit de tracks van Souls At Zero opgebouwd zijn, worden nergens dichtgesmeerd. Het was me natuurlijk al wel eerder opgevallen dat de opbouw van de songs nou niet bepaald iets was waarbij Steve von Till en zijn mannen over een nacht ijs gingen (volgens mij is het maken van een Neurosis-cd een ware lijdensweg), met deze versie is het detail voor mijn gevoel rijker en daardoor de overrompeling nog groter. De trompetten in “Sterile Vision” die me nu ook in de song zelf opvallen en niet alleen in de outro, de cello en de viool die in het majestueuze “A Chronology for Survival” die als gelijkwaardige partner de degens kruist met de gitaren, het komt allemaal net wat harder aan. Ik denk wel eens dat Neurosis altijd gewoon de domme pech gehad heeft zijn tijd ver vooruit te zijn geweest. Want eigenlijk deden zij al begin jaren negentig wat veel bands (ik noem een Mastodon) pas in deze eeuw ontdekten. Was Souls Of Zero nu gepresenteerd als nieuwe release, dan zou het zo mijn jaarlijst instormen.
mij=Neurot / Konkurrent
Absolute klassieker. De plaat die ze daarvoor maakten (Word as Law) was nog een typische jaren ’80 hardcore plaat, met snelle en korte nummers. Om dan met deze plaat aan te komen, lange nummers, vol creepy samples, langzame ritmes, bijna tribale drums (live spelen gitaristen von Till en Kelly nog wel eens op eigen sets bepaalde stukken mee), stukken met akoustische gitaar, viool en trompet…
Misschien wel de meest gedraaide plaat in mijn kast, goed om te horen dat er een remasterde re-release is.
heb lang getwijfeld of ik paradise lost erin moest zetten, maar aangezien ik ze al in 1989 hoog had zitten met het debuut, heb ik er maar van af gezien. maar gothic verdient natuurlijk een standbeeld.
neurosis daarentegen heb ik pas ergens in de jaren 00 goed op waarde weten te schatten. schandalig laat.
Absolute klassieker. De plaat die ze daarvoor maakten (Word as Law) was nog een typische jaren ’80 hardcore plaat, met snelle en korte nummers. Om dan met deze plaat aan te komen, lange nummers, vol creepy samples, langzame ritmes, bijna tribale drums (live spelen gitaristen von Till en Kelly nog wel eens op eigen sets bepaalde stukken mee), stukken met akoustische gitaar, viool en trompet…
Misschien wel de meest gedraaide plaat in mijn kast, goed om te horen dat er een remasterde re-release is.
heb lang getwijfeld of ik paradise lost erin moest zetten, maar aangezien ik ze al in 1989 hoog had zitten met het debuut, heb ik er maar van af gezien. maar gothic verdient natuurlijk een standbeeld.
neurosis daarentegen heb ik pas ergens in de jaren 00 goed op waarde weten te schatten. schandalig laat.
@bas: ik kwam er qua neurosis ook pas in de zeros. helaas. en gelukkig