Powerrock, powergrunge, dit Belgische trio weet er wel raad mee. Shellcase heeft, als ik de bio mag geloven, aardig wat hobbels genomen om tot Dead Memories te komen. Soit, het leven gaat nu eenmaal niet over rozen. Je kunt ook zeggen dat Shellcase in hun zoektocht om maar vooral niet te eindigen als kantoorklerk, nogal volhardend is. En, dat valt te prijzen. Muzikaal vind ik Shellcase echter nog niet het spannendste wat ik de laatste tijd heb gehoord. Als recensent mag ik dan waarschijnlijk door Shellcase geplaatst worden bij alle slappe zakken, foute managers en platenbazen. Het zij zo. In potentie heeft Shellcase een aardige rocksound ergens tussen Live, Alter Bridge en Pearl Jam in, die nu nog volledig teert op de vocalen van zanger Dave Varlet. Ook hij haalt nog niet het onderste uit de kan. Wanneer hij schreeuwend zou opwarmen en daarna pas de recorder laat lopen, zou zijn stem meer Ian Astbury-kleur meekrijgen. Als de band vervolgens kritisch zou blijven sleutelen aan echt logische overbruggingen en meer tijd zou nemen om solo’s uit te schrijven, dan is de weg vrij voor Shellcase om uit te groeien tot Nickelback-achtige proporties.
mij=Monzoo / Universal
2 reacties