Mijn stelling is dat je als stukjesschrijver over elke cd wel wat moet kunnen zeggen, of het nu je ding is of niet. Albums die niet mijn feestje zijn, kunnen dit voor anderen wel zijn. Als schrijver de schone taak om dit duidelijk te maken, of het moet te erg voor woorden zijn. Ik zit nu echter in de maag met Port Entropy van de Japanner Shugo Tokumaru. Het is namelijk de vreemdste cd ooit, na bijna duizend verhaaltjes van mijn hand op File Under, waar ik iets van mag zeggen. Tokumaru is in Japan groot, maar het Japans dat hij brengt maakt het voor niet-Japanners moeilijk om een ingang te krijgen. Wat ook niet helpt is de keuze van de instrumenten, geen idee wat het allemaal is, maar ik hoor volgens mij veelvuldig een xylofoon, de blokfluit en zelfs een zingende zaag. Het belangrijkste instrument is echter de piano die Tokumaru geregeld inzet en de percussie die op de achtergrond wel degelijk een grote rol speelt. Nog even noemen dat er in Tokumaru’s band behalve Japanners, ook buitenlanders meedoen, zoals een lid van The National en twee van Beirut. De indie-folk van Tokumaru is een vreemde, maar als je er even voor gaat zitten is deze prima te versmaden.
mij=Souterrain Transmissions / Konkurrent
2 reacties