Het Engelse The Go! Team maakte in 2005 een opvallend debuutalbum. Thunder, Lightning, Strike kenmerkte zich door een aparte mix van rammelrock, eighties hip-hop, en jaren zeventig TV tunes en filmmuziek. De nummers zaten vol opzwepend drumwerk, samples, scratches, loopjes, ingeblikte trompetten en zang uit de tijd van de Wee Pappa Girl Rappers. De neurotische vrolijkheid die over je werd uitgestort was niet altijd gemakkelijke kost. De lo-fi productie gaf er zo’n gruizige draai aan, dat sommigen het een overrompelende brei herrie vonden. Maar als je jezelf kunt overgeven aan dit soort guitige muziek is het bij vlagen best aanstekelijk, en zeker geschikt om een festival mee op te leuken. The Polyphonic Spree is immers ook best grappig. “Junior Kickstart” van dat eerste album vind ik nog steeds een briljant nummer, ontzettend opzwepend. Rolling Blackouts is het derde album van The Go! Team, en een logisch vervolg op de eerdere twee albums. De sound lijkt wat toegankelijker geworden. Ik hoor wat meer songstructuur en gewone zang, maar er is niet direct sprake van een koerswijziging. Nog meer vrolijke tunes en catchy refreintjes. Dat levert een handvol leuke nummers op zoals “Yosemite Theme” of “Bust-Out Brigade”. Echter een nummer als “Ready To Go Steady” klinkt me toch echt te infantiel. Het pianowerkje “Lazy Poltergeist” deed me overigens wat denken aan “Flappie”. The Go! Team heeft nog steeds die unieke sound, maar een heel album vol is ook wat veel van het goede. Laat staan drie albums vol. Een achtbaan is ook best leuk, maar als je dat te vaak doet word je op den duur ook wel een beetje misselijk.
mij=Mepmhis Industries / PIAS
2 reacties