The Storm – Black Luck

Soms is goed te horen dat een cd goed in elkaar zit en doet het toch helemaal niets met je. He-le-maal niets. Dat is bij mij het geval met The Storm. Feitelijk is de band slechts een duo, Pernille Rosendahl and Johan Wohlert. De laatste was ooit lid van de progband Mew. De zang is met één naam te karakteriseren: Lita Ford. Dezelfde toonhoogte, dezelfde zanglijnen, dezelfde wat dunne stem. Daarachter zitten kamerbrede riffs, veelal midtempo en zo neergelegd dat er op z´n gothics overheen gezongen kan worden: met zanglijnen die vooral veel aangehouden noten mogelijk maken. Ik denk dat daar een deel van het probleem zit: gothic en sprookjesmetal hebben me nooit kunnen bekoren. Rosendahl heeft gelukkig geen klassiekerige zangstijl en compositorisch zit het zowel anders als veel beter in elkaar dan het laatste wangedrocht van de genoemde Lita Ford. Gothicliefhebbers moeten dit album echt eens gaan beluisteren: de riffs en zang zijn in hun straatje, het poppy randje gecombineerd met een zware maar strakke productie eveneens. Voor mij is het na deze recensie over en sluiten met The Storm. Ik heb het geprobeerd, maar de simpele powerrifs als bedje voor de stem van mevrouw Rosendahl hangen mij na vijf songs gruwelijk de keel uit. Ik wens u meer plezier met deze plaat…

mij=Spinefarm / Universal