Ik wilde mijn jazz altijd het liefst piep-knor en tegendraads. Niet van die jazz zoals de Tros voor mijn gevoel al eeuwen vanuit Nick Vollebregt Jazzcafe uitzendt. Maar ik merk dat ik de laatste jaren hier wat minder strikt in lijk te worden. Of dat komt doordat ik ontdek dat er ook in die hoek best goede varianten gemaakt worden of doordat er daadwerkelijk gewoon betere muziek gemaakt wordt in die hoek weet ik eigenlijk niet. Ik weet wel dat ik van een album als Towers Of Sparks van Tupolev nu wel enorm kan genieten. Het Weense viertal rond pianist Peter Holy kiest op hun nieuwe cd een ongeveer gelijksoortige insteek als op hun vorige cd. Acht songs met een veelal melancholische inborst waarbij de piano een centrale rol speelt. Al lijkt die af en toe wel een beetje een eigen leven te leiden tussen de andere drie instrumenten. Er is een voorzichtige flirt met elektronica in de songs. Die had van mij van mij op zich best wat nadrukkelijker een plaats had mogen krijgen. Als je niet goed oplet, dan zou je deze zomaar kunnen missen namelijk. Terwijl deze toch vanaf het harmonieus en melancholisch openende “ITS” echt wel aanwezig is als een klein spookje. Je denkt ’em te horen, maar ziet ’em niet, zoiets. De opbouw van Tower Of Sparks is wat dat betreft ook sluw. Ze lokken je naar binnen met een paar hapklare brokken en vervolgens wordt het voorgeschotelde steeds minder voorspelbaar en ligt het wat zwaarder op de maag. Toch ben ik na het kleine half uur dat de cd duurt nog allerminst verzadigd. Laat staan dat ik precies kan vertellen wat ik gegeten heb.
mij=Valeot
2 reacties