Het is ondertussen zes jaar geleden dat In d’Esprit Pornographique hier in huize File Under een en al verwarring zaaide. Maar de eindconclusie was wel dat Aestrid met dat debuut-album een bijzondere plaat afgeleverd had. Toen ik de cd afgelopen week nog eens draaide dacht ik er nog steeds zo over. Aestrid bracht in de tussentijd geen nieuwe muziek uit. Dat wil echter niet zeggen dat frontman (en bandspil) Bo Menning stil gezeten heeft sindsdien. De opvolger van In d’Esprit Pornographique is meerdere keren aangekondigd, maar even zoveel keren kwam het er niet van. Gelukkig is het nu zover en ligt The Echo Resistance hier voor mijn neus. Het was het wachten waard. Het wil nog wel eens gebeuren dat een band lange tijd sleutelt aan een album en dat het eindresultaat zo platgeproduceerd is dat er gewoon geen reet meer aan is. Dat heeft Menning gelukkig weten te voorkomen. The Echo Resistance is echter (gelukkig?) geen cd geworden die je even in een uur tijd oppeuzelt. Aestrid is dan ook niet even in een hokje te duwen. Menning flirt met een breed scala aan genres die grofweg lopen van tegen ambient-aanhangende post-rock tot fel van leer trekkende chaotische indierock, waarbij hij een tussenstop maakt bij met eighties-synthesizers flirtende rock met Cure-achtige gitaren. Ik kan me voorstellen dat Marco Migliari die in de Real World Studios van Peter Gabriel de vijftien songs afmixte er een flinke kluif aan gehad heeft om de ‘boel’ in goede banen te leiden. Het resultaat is er echter ook naar. The Echo Resistance is een meeslepende luistertrip geworden waar ik voorlopig nog niet op uitgekeken ben.
mij=Neverever
4 reacties