Alamo Race Track – Unicorn Loves Deer

Denk vooral niet aan roze olifanten, en je denkt aan roze olifanten. Ik poog bij Alamo Race Track vooral niet aan Daryll-Ann te denken en wat hoor ik door de hele plaat ademen. Inderdaad Daryll-Ann. Nou is Alamo Race Track een band die behoorlijk geëvolueerd is. Aanvankelijk was ik er in ieder geval niet zo weg van. Ik kreeg gedachten aan een soort van tweedehands Daryll-Ann. ART speelde voor er ooit een plaat uit was als hun voorprogramma. Bij een label als Excelsior en het maken van gitaarpop is een dergelijke gedachten volgens mij sowieso niet vreemd. Maar toch, ik ben niet eerlijk richting Ralph Mulder en zijn band. Het is tenslotte maar waar je naar luistert. Met hetzelfde gemak kun je de indiefolkrock van Eels of Sufjan Stevens in hun songs terughoren. Wat vooral opvalt bij Unicorn Loves Deer, hun eerste album sinds Black Cat John Brown uit 2006, is de prachtige gelaagdheid en de vele ideeën die vorm krijgen. Dit levert heerlijke liedjes op als het Neil Young-achtige “Motorman and Owls”. Dat alleen al door met zo’n kek orgeltje te beginnen er al eentje is om verliefd op te worden. Of neem het aansluitende “Lindyhop” met briljante koortjes en waar je als het ware de lammetjes in de wei een vrolijk dansje ziet maken. Eenzelfde gevoel kreeg ik ook bij de titelsong. Het is gelukkig -lang leve de afwisseling!- niet allemaal een vrolijke boel, zo is er even wat bedenktijd in “Records” en het afsluitende “Killer Lake”. Alamo Race Track heeft een bezettingswisseling waarbij alleen gitarist Leonard Liucieer en Ralph Mulder nog oorspronkelijke bandleden zijn, maar dit heeft AOT -althans op dit album- geen kwaad gedaan. Unicorn Loves Deer is een afwisselend en interessant album geworden vol ideeën. Hiermee is er dit jaar weer een fijne release van eigen bodem, waar we dit jaar toch al zo mee verwend worden.

mij=Excelsior / V2