Dat Benedictum een zangeres heeft, zou je aan het begin van Dominion nog wel eens kunnen missen. Veronica Freeman is niet van de engelachtige zang. Ze legt in opener “Dominion” een power en rauwheid aan de dag die heel wat mannelijke collega’s graag zouden willen hebben. Maar ook in het minder rauwe deel doet ze voor niemand onder. Op die momenten doet ze me sterk denken aan Sandra Nasic (Guano Apes). Maar het is niet zozeer één stijl die haar opmerkelijk maakt, maar vooral het gemak waarmee ze met haar stem varieert. De powermetal van de band achter haar biedt een mooi platform. Het is degelijke powermetal, maar weer met meer variatie dan gebruikelijk. Gitarist en songwriter Pete Wells zorgt niet alleen voor heerlijke solo’s, hij voorziet ook de rest van de gitaarpartijen van prachtige details. De nieuwe drummer Mikey Pannone is hoorbaar van de Portnoy-school en mept dus ook elk gaatje dicht, maar slaagt erin dat steeds op de juiste momenten te doen. Het duurde bij mij even voor het kwartje viel bij dit album, maar het kwartje bleek leuker en leuker te worden. Het album wordt afgesloten met een cover: Rush’ “2112 Overture/The Temple Of Syrinx”. Een verdienstelijke cover, maar van mij had ‘ie niet eens gehoeven. Benedictum moet alleen nog even de metatags van de website aanpassen. In Google komt nu deze tekst tevoorschijn: ‘Conjuring the power and mystique of early Rainbow and classic Savatage yet forging a sound that is uniquely their own, Benedictum’s stylish, epic brand of metal delivers on all fronts’. Classic Savatage, mwah, maar Rainbow!? Dat moet een hele vroege incarnatie geweest zijn. Benedictum is powermetal pur sang. En als dit album iets duidelijk maakt, is het dat ze in dat genre nog maar weinig concurrentie te duchten hebben…
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties