In tijden van stagnerende cd-verkopen is er volgens mij in ieder geval één Nederlandse band die daar geen zier van merkt: De Kift. Elk album is het weer een verrassing waar de band mee op de proppen komt. Zeker is wel dat ze met iets moois zullen komen. Lief was hun oproep aan hun volgers op de Twitter afgelopen week om te komen helpen bij het inplakken van hun nieuwe cd. Zo is De Kift altijd geweest en zo zal het hopelijk ook altijd blijven. Kneuterig Hollands op een goede manier. Het negende album Brik is dus ook weer een sterk staaltje Zaanse huisvlijt. Je kunt het via Bandcamp kopen, maar wat mij betreft ben je dan niet goed snik. Je wilt namelijk meelezen met de avonturen van Admiraal B. Hij is de hoofdfiguur van deze conceptplaat. Een prachtig epos dat, misschien nog veel meer dan voorgaande albums van De Kift, leest… ehh, luistert als een spannend avonturenboek. Dat is best knap als je ziet waar frontman Ferry Heyne de inspiratie vandaan gehaald heeft. Dat is namelijk van heinde en verre en van alle tijden, waarbij de persoon Admiraal B. ooit uit de pen van Lucebert te voorschijn kwam. Hoe Heyne er zowel qua tekst als muzikaal een geheel van gesmeed heeft is bewonderenswaardig. Een song eruit halen om aan te stippen is eigenlijk ongepast. Wel valt mij meer dan op eerdere albums het gebruik van synthesizers en strijkinstrumenten op. Daarom wil ik toch “Giele Bloemen” aanstippen. Een prachtig, weemoedig makend verhaal van Mikhaël Boulgakov dat ondanks vertaling uit het Russisch, bewerking voor toneel en hervertaling naar het Fries niets aan kracht verloren heeft. Helemaal door het inzetten van melancholische strijkers en het einde van het liedje dat ontroert door de woorden die niet uitgesproken worden. Prachtig.
mij=Eigen Beheer
4 reacties