Het blijft bijzonder om een artiest te interviewen die je je hele leven al enorm bewondert en waarvan je de meeste songteksten luidkeels kunt meeblèren. Ik had de eer om op een maandagochtend Greg Dulli te bellen in zijn woonplaats New Orleans. Dulli was ooit voorman van The Afghan Whigs, is bekend door zijn project met Mark Lanegan (The Gutter Twins), maar is ook al meer dan tien jaar actief met zijn band The Twilight Singers.
In maart verscheen hun vijfde album, Dynamite Steps. Opnieuw komt er een aantal oude bekenden van Dulli voorbij op het album, waaronder Joseph Arthur en Mark Lanegan, maar ook zijn nieuwe geluiden te vinden, zoals de stem van Ani DiFranco op “Blackbird And The Fox” en de gitaar van The Verve‘s Nick McCabe op “Be Invited”. Telefonisch licht Dulli het een en ander toe.
mij=Interview:Blink
Goedemorgen! Kun je omschrijven hoe een typische dag in het leven van Greg Dulli er uitziet?
'Ik sta vroeg op, ga dan lopende zaken rond mijn bar/hotel in New Orleans afhandelen, dan de hele middag en avond oefenen voor de tour en dan naar huis en naar bed. Dit is hoe het er momenteel uitziet, maar tijdens een tour is het natuurlijk compleet anders. Een typische dag bestaat dan eigenlijk nauwelijks.'
Heb je zin in de nieuwe tour met The Twilight Singers?
'Ik heb absoluut zin in de shows, maar geen zin in vliegvelden, wegrestaurants en hotels. Het is onmogelijk om daar zin in te hebben.'
Je hebt regelmatig gezegd dat de stad New Orleans een grote invloed op je heeft gehad qua persoon en op je muziek. Geldt dat ook voor het nieuwe album?
'Dynamite Steps is eigenlijk meer een Californisch album, er zijn maar drie nummers die ik in New Orleans heb geschreven, de andere tracks zijn grotendeels in LA of Joshua Tree geschreven en opgenomen. De opnames deed ik grotendeels in een klein plaats in Californië omdat een vriend van me daar een studio heeft. Ik ben gek op de woestijn, het is de ideale plek om rust te vinden en je te concentreren.'
Het is ook een plek om te vluchten. Je zei ooit eens dat de personen in je nummers iets ontvluchten?
'Voor mij is muziek puur escapisme, een alternatieve wereld waar je even in kunt leven. Zelfs als ik thuis naar Chopin luister, dan dwaal ik af en ontvlucht ik wat er eigenlijk gebeurt. Zelfs tijdens de afwas kan muziek je ergens anders heen brengen. En tenzij je graag afwast, kan ik me voorstellen dat je liever met de muziek mee gaat. Als mensen dat met mijn muziek kunnen, ben ik een tevreden mens.'
Zijn er nog meer plaatsen geweest die invloed hebben gehad op het album? Je noemde in een eerder interview Buenos Aires?
'Die stad is een ervaring op zichzelf. Het is niet zo dat er plotseling tango of Argentijnse countrymuziek op het album te horen is. Ik heb er zes weken doorgebracht en het is zo'n enorm indrukwekkende stad dat het onmogelijk is om geen ervaringen mee te nemen. Waar ik ook naar toe ga, ik neem altijd een stukje mee naar huis. Dat geldt net zo goed voor Amsterdam, of Haarlem, of Utrecht. Ik ben eigenlijk gewoon als een vogel die overal stukjes oppikt en er vervolgens een nest mee bouwt.'
Waar wil je nog graag eens heen om te spelen?
'Afrika. Ik ben bijvoorbeeld nog nooit in Zuid-Afrika geweest, nog nooit in India en nog nooit in China. Je speelt in de steden waar de mensen graag naar rockmuziek luisteren, waar het publiek zit. Ik heb al meer dan twintig jaar door Europa getoerd en nog langer door de Verenigde Staten en je komt uiteindelijk toch weer altijd op dezelfde plekken terug.'
Het nieuwe album van The Twilight Singers, Dynamite Steps, is overal goed ontvangen. De recensie in Rolling Stone viel me op. Ze omschrijven de teksten op het album als 'part ballroom romantic, part serial killer'. Wat vind je daarvan?
'Die recensie heb ik niet gelezen, maar eigenlijk snap ik hem ook niet. You gotta be fucking dark to be a serial killer man! Het zou mij verbazen als een seriemoordenaar tijd zou hebben om muziek te maken.'
In diverse recensies las ik dat er een nieuw soort optimisme in het album zit. Mee eens?
'Het is moeilijk om objectief te oordelen over je eigen werk. Ik kan dan ook onmogelijk zeggen: 'wow, dit klinkt optimistisch'. Ik ben momenteel gelukkig en omdat mijn muziek het resultaat is van mijn levenservaring en mijn fantasie zal het wel optimistisch zijn inderdaad.'
Je gebruikt je stem iets anders op Dynamite Steps. Bijvoorbeeld op “Beginning of the End” zing je als Mick Jagger op “Emotional Rescue”.
'Ik ben wel blij met die vergelijking met “Emotional Rescue”, al zing ik zeker niet op het hele album zo. Een grote invloed qua zang is Jesse Larabee geweest. Ze zingt in de band She Keeps Bees en ik heb haar toevallig eens ontmoet. Tijdens mijn solo-tour vorig jaar heeft ze met me opgetreden in New York. Een fantastische zangeres.'
Op “Be Invited” speelt Nick McCabe van The Verve mee. Waarom hij?
'Ik heb zijn gitaarspel altijd geweldig gevonden, hij heeft een heel eigen geluid. Dat specifieke nummer had zo'n gitaarsound nodig en McCabe is wat mij betreft een van de beste gitaristen ooit. Ik heb hem nooit ontmoet, maar hoop hem tijdens de komende tour wel te spreken.'
Kun je iets meer vertellen over je samenwerking met dEUS?
'In november moest ik in Antwerpen spelen en ik had afgesproken met mijn vriend Aldo Struyf van Creature With The Atom Brain. We zaten ergens wat te drinken en toen kwam Tom Barman erbij en nodigde me uit om mee naar hun studio te gaan. Hij liet me vijf of zes nummers horen van hun nieuwe album en vroeg me op twee nummers mee te zingen. Ik heb het eindresultaat nog niet gehoord, maar het zijn echt geweldige tracks.'
Wat vond je van de cover die Marianne Faithfull heeft gedaan van “The Stations” (van The Gutter Twins)?
'Echt een enorme eer. Mark (Lanegan) en ik waren er echt heel blij mee. Gisteravond liep ik langs een bar in New Orleans en toen werd het nummer toevallig gedraaid. Ik ben niet naar binnen gegaan maar ben buiten blijven luisteren en vervolgens met een grote glimlach op mijn gezicht verder naar huis gelopen.'
Als oud-filmstudent, zijn er nog nieuwe films die je kunt aanbevelen?
'Er is een Australische film die ik laatst heb gezien, Animal Kingdom. Dat is echt een van de beste films die ik ooit heb gezien. Het gaat over een kind dat opgroeit in een familie van criminelen die een bizarre strijd met de politie aangaan. Absoluut een aanrader.'
En heb je net als de rest van de wereld nog een mening over Charlie Sheen?
'Ik denk dat Charlie Sheen midden in een flinke depressie zit. Hij zit waarschijnlijk nog in de manische fase. Hij is behoorlijk de weg kwijt en als ik hem was zou ik even wat rust nemen. Ik denk niet dat hij iets speelt en als dat wel zo is dan is hij echt een genie!'
En dan is het alweer tijd om ons gesprek te beëindigen. Dulli is op weg naar het vliegveld voor een vlucht naar Londen, waar de tour van The Twilight Singers zal beginnen. Op vrijdag 1 april staat de band in Paradiso. En nee, er zullen hoogstwaarschijnlijk geen nummers van The Afghan Whigs gespeeld worden…
4 reacties