De proggers van Jolly zijn een tikkie analytisch aangelegd. Hun debuut heette Forty-Six Minutes, Twelve Seconds Of Music, de opvolger heet The Audio Guide To Happiness (Part 1). De laatste titel verwijst naar de theorie van de binaural beats, die zegt dat je door links en rechts net iets verschillende tonen te gebruiken, de hersenen een derde toon kunt laten oproepen. Deze op dit album gebruikte techniek zou een geluksgevoel oproepen. Is het een broodje aap-verhaal zoals de Brown Note, of is het de ultieme muzikale mind control? Het zal er wel ergens tussenin liggen, want welke tonen Frans Bauer en U2 ook gebruiken, ik kan me niet voorstellen dat ik daar plotseling gelukkig van word. In elk geval betekent het dat aan het geluid van dit album zeldzaam veel aandacht is besteed, en daar word ik als muziekliefhebber sowieso al gelukkiger van. Maar zo´n verhaal is prachtig, als de songs niet deugen is het zinloos. Gelukkig is ook dat onderdeel dik in orde bij Jolly. Hun progrock is gevarieerd en dynamisch, met invloeden van onder andere King´s X (“Ends Where It Starts”) en Threshold. Zanger/gitarist Anadale heeft geen heel opvallende stem, maar zijn stem gaat fraai mee in de melodieën, net zoals de instrumentatie dat doet. Het is prog tot in de vezels, maar ondanks een ambient tintje gevat in songs met kop en staart, met de instrumenten heel sterk in dienst van de songs. Het wordt nergens een kabbelende soundscape, en daardoor houdt het album lekker de vaart erin. Part 2 schijnt al klaar te liggen. Van mij mogen ze daar heel snel mee komen.
mij=Inside Out / EMI
4 reacties