Julianna Barwick – The Magic Place

Stilte vinden in Nederland is best moeilijk. Eigenlijk is er altijd wel achtergrondlawaai. Ik heb het daar soms best lastig mee. Soms wil ik namelijk gewoon even stilte, niets dat me stoort. Even de boel herschikken op een geheime plek. Muziek en de alles voor me afsluitende in-ear koptelefoon die ik heb is dan een goed alternatief. En dat kwam me deze week goed uit. Het is namelijk razend, bijna niet te overzien, druk. Dan ben ik echt heel erg blij met een een-vrouws-koor als Julianna Barwick. Na twee korte ep’s op het kleine Florid-label heeft ze de overstap gemaakt naar het prettige Asthmatic Kitty, het platenlabel waarop artiesten als DM Stith en Sufjan Stevens hun albums ook uitbrengen. Een beetje de vrouwelijke tegenhanger van DM Stith, zo kun je Barwick wel noemen. Al fröbelt Barwick in plaats van met instrumenten met tientallen lagen stemmen in haar songs op The Magic Place. Het voortdurend verder dubben ervan levert prachtige droneachtige soundscapes op die klinken als een op hol geslagen Gregoriaans koor dat voor de afwisseling eens vooral uit vrouwen (eh èèn vrouw dus) bestaat. De begeleiding door instrumenten is minimaal. Dat maakt me echter niet uit. Als Barwick ze wel inzet, dan is het welgeplaatst. Bijvoorbeeld in het zalige “Cloak” als de piano een parallel lopende lijn uitzet. Toch is het vooral de allesverstommende geluidsdeken aan zang waarin ik me kan hullen als Barwick me van alle kanten omringt die mij ‘redt’. Met haar onverstaanbare engelachtige gezang (ze schijnt echte teksten te hebben, maar ik versta ze niet) is even goddelijk als ongrijpbaar. Superieure plaat.

mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent