Jason Quever bracht tot nu toe al enkel albums uit die maar weinig deden. Toch werd zijn project Papercuts opgemerkt door Sub Pop die hem de kans geven om met Fading Parade een stapje verder te komen. Of dat gaat lukken weet ik niet. De liedjes op Fading Parade zijn prettig dromerig, maar de vonk wil bij mij nog niet echt overslaan. Als ik het album meerdere keren achter elkaar draai, dan begint de tikkie zijige stem van Quever me af en toe zelfs tegen te staan. Ik denk dat ik in zo’n geval van dromerige indiepop toch liever een vrouwenstem in mijn oor hoor fluisterzingen dan een man. Dat past voor mijn gevoel beter bij de sfeer van dit soort muziek en mede daardoor zijn Beach House en The Clientele van die prettige bandjes. Bovendien zou Quever in een wat meer uptempo liedje als “Do You Really Wanna Know” wel net iets meer power aan de dag mogen leggen. Waar ik verder moeite mee heb is de balans in de mix die producer Thom Monahan aangebracht heeft. Die snap ik niet helemaal. Gitaarlijntjes en drums lijken af en toe een eind in de verte te staan spelen. Soms werkt dat overigens wel goed. In het trage intro van “The Messenger” bijvoorbeeld waarin ik de zang van Quever ook het beste te pruimen vind. Absoluut een van de fijnere liedjes op Fading Parade. Maar over de hele breedte bekeken denk ik niet dat Quever hier veel potten mee gaat breken.
mij=Sub Pop / Konkurrent
Do What You Will is een prachtnummer. Toegegeven, het album als geheel maakt minder indruk maar er staan zeer geslaagde tracks tussen.