Snowblink – Long Live

In tegenstelling tot een groot deel van de redactie ben ik nooit zo’n fan geweest van Scandinavische meisjes. Maar nu dacht ik toch echt ook eens beet te hebben! Snowblink maakt superlieve, ijl gezongen folk, en doet me denken aan het noordelijke supertrio My Bubba & Mi. Helaas, gefopt. Snowblink is een duo uit Toronto, waarvan het zingende deel dan weer wel Daniela Gesundheit heet. Op Long Live speelt zij met kompaan Dan Goldman vijftien fluwelen miniatuurtjes. De op zich vrij degelijke akoestische gitaartokkels worden stijlvol versierd met toeters, bellen, en bovenal, kundig gearrangeerde strijkers. Ik vraag me af of Owen Pallett, met wie ze onlangs toerden, er een handje in heeft gehad. In elk geval klinkt dit minstens zo goed, en zelfs een beetje als Andrew Bird. Dat zijn niet de minste vergelijkingen, en dit is dan ook niet de minste plaat. We horen een uitgebalanceerde afwisseling van ritmisch dwingende nummers als “Ambergris”, dat richting Múm gaat, en meer ingehouden zoete ballades als “None” en “Sea Change”. Laura Veirs en Clare van The Reasons zijn nooit ver weg. En dan zijn er ook nog wat licht country-getinte momenten als het Sera Cahoone-achtige “Green To Gone”, dat ik stiekem het meest aandoenlijk vind. Je kunt bizar veel in een half uur kwijt, zo blijkt, want nu heb ik de korte experimentele intermezzi nog niet genoemd, die mij als luisteraar bij de les houden. Vooral “Divining Rod” komt als geroepen en deelt het album fijn in tweeën. Heel gemakkelijke kost is dit dan ook niet, op de achtergrond leidt (of eigenlijk lijdt) een album als Long Live geen lang leven. Er wordt een stevige investering van de luisteraar gevraagd. Ik ben benieuwd of dat ook live lukt, het spanningsveld rond een biertjes-nippend publiek dat getemd moet worden zou wel eens geweldig uit kunnen pakken.

mij=Fire