Het album wordt geopend door een lekker vet basgeluid en heavy riffs. Meteen daarna valt vooral het stemgeluid van de zanger van Soul Manifest op. Wie wie is wordt niet helemaal duidelijk, want meer dan dat de leden van dit Franse gezelschap zich Soul, Stodguy en OscArt noemen wordt niet duidelijk. Maar goed, die zang. Die is wat hoger dan gebruikelijk en flink nasaal. Maar het is een stem die een album lang het aanhoren waard blijft en zelfs iets heel herkenbaars geeft aan de muziek van Soul Manifest. Op het eerste gehoor is het pure seventiesrock wat de heren ten gehore brengen, met steeds een flinke smak stoner erin. Daarmee zitten ze in de hoek van Wolfmother en The Datsuns en hebben ze fikse concurrentie. Maar het elektronische begin van “White Season (part 1)”, de bluespiano op “All But My Dreams Can Be Erased By The Rain” en de didgeridoogeluiden die worden ingezet bij “The Light” zorgen voor variatie tussen het lekkere rockgeweld. Op andere momenten duikt er een heerlijk psychedelisch orgeltje op, of zit er een lekkere lik funk doorheen. Ook compositorisch willen ze nog wel eens een zijstapje maken. “Devil´s Meeting” is bijvoorbeeld een bijna poppy rock ´n´ roll-song, weliswaar zwaar verWolfmotherd, maar toch. En zo is elk nummer een mooi afgerond geheel met een eigen gezicht en fraaie details. Live zullen ze ongetwijfeld regelmatig lange jams invoegen, maar op dit album hebben ze die achterwege gelaten, waardoor het nergens doelloos naar een einde kabbelt. Soul Manifest weet te verrassen in een genre waar de clichés toch voortdurend op de loer liggen. En da´s gewoon knap. Soul Manifest heeft geen concurrentie, het is de concurrentie.
mij=Nighttripper / Clearspot
4 reacties