Stel dat AC/DC plots een reggae-album uitbracht, of Frans Bauer een metalplaat. Ik vrees dat menig fan zich wel even op zijn hoofd zou krabben. Nou vind ik mezelf niet de meest vastgeroeste muziekliefhebber. Ik waardeer het wel als een band nieuwe wegen inslaat. Dat de Amerikaanse garagerockers The Dirtbombs een beetje genoeg hadden van hun genre, dat was op hun wat commerciëlere 2008-album We Have You Surrounded wel duidelijk. Ze zetten op Party Store echter een volgende stap, die ik niet helemaal begrijp. Dat de band uit Detroit in aanraking komt met de zogeheten Detroit-techno kan ik ook nog wel begrijpen, maar waarom je dan liedjes uit die scene moet coveren in versies die ver staan van het eigen werk van het eerste uur, daar kan ik niet bij. Ik zit in ieder geval niet te wachten op Inner City‘s “Good Life” of Rhythim Is Rhythims “Strings of Life”, vooral niet als ik het gevoel heb dat ik toch wel een behoorlijk dosis pillen moet slikken om in de goede ‘mood’ te raken. Dit gebeurt vooral als de liedjes halverwege het album steeds verder uitgesponnen worden. Zo is er bij “Bug In The Bass Bin”, oorspronkelijk van Innerzone City geen doorkomen aan. Vreselijk. Ik was wel nieuwsgierig of ik nou de enige was die dit niet kon waarderen, maar volgens Metacritic wordt dit toch écht wel door andere critici gewaardeerd. Al gaat de waardering van een negen tot een vier. Ik pleit voor vier of lager, maar ik zal hem aan de kant leggen en over een tijdje nog eens proberen.
mij=In The Red / Konkurrent
4 reacties