Whitesnake – Forevermore

Forevermore is de van Whitesnake vertrouwde overdosis aan testosteron, ook al is alwéér het grootste deel van de band vervangen. Op dit album waren er alweer een nieuwe drummer en bassist, en inmiddels is ook de toetsenist weer vertrokken. Voor het geluid van Whitesnake maakt dat al jaren niets meer uit. Integendeel, gitaristen Reb Beach en Doug Aldrich houden zich strak aan het stramien waarmee John Sykes bijdroeg aan het succes van 1987. Ze voegen niets nieuws toe waar voorgangers als Moody, Vai en Sykes dat wel deden. Dat wil niet zeggen dat het gitaarwerk tweederangs is, allerminst, maar het geeft wel aan dat Coverdale zich er met Whitesnake bij neergelegd heeft dat hij alleen nog varianten op hetzelfde uit zal brengen. Met enige regelmaat hoor ik dan ook een loopje of zanglijn waarbij ik in mijn hoofd een ander vervolg hoor dan er daadwerkelijk uit de speakers komt. Is dit dan een slecht album? Zeker niet. Coverdale´s zang is weer als vanouds, in plaats van het heel hese geluid van Good To Be Bad. De drums en bas zijn zwaar, de gitaren gieren wat af. Een song als “Whipping Boy Blues” zou zelfs wel eens een publieksfavoriet kunnen worden. Ook het titelnummer, een powerballad, is erg fraai. Daar staan heel wat minder inventieve songs tegenover, zoals “Easier Said Than Done” of de semi-akoestische ballad “One Of These Days”. Maar ach, Whitesnake is Whitesnake, en dat geldt zeker ook op dit album. Geen fan zal zich met Forevermore bekocht voelen. Tegelijkertijd moet Coverdale niet nóg meer uit eigen catalogus gaan recyclen, want hij zit met dit album echt op het randje van het absurde. Op veilig spelen is tot daar aan toe, simpelweg recyclen gaat een stap te ver.

mij=Frontiers / Rough Trade