Toen onze Nathalie eerder op dit weblog William Fitzsimmons interviewde, ergens half 2009 rondom de verlate release van The Sparrow and The Crow hier in Europa, gaf Fitzsimmons aan klaar te zijn met het schrijven van echtscheidingsplaten. Hij wilde liever schrijven over de positieve dingen die hem omringden. Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder en ligt Gold In The Shadow in de schappen, dit keer op hetzelfde tijdstip als in zijn tegenwoordige thuisstaat Illinois. En al luisterend kan ik niet anders dan concluderen dat het de man met de typerende kolossale baard maar gedeeltelijk is gelukt zijn wens om te zetten in daden. Muzikaal gezien is Gold In The Shadow inderdaad kleurrijker, door de afwisseling die hij in de songs aangebracht heeft. Soms wordt het zelfs bijna vrolijk, zoals in het walsende �Wounded Heart�. Die songtitel verraadt echter al wel dat het lang niet allemaal vreugde en jolijt is wat langskomt op Gold In The Shadow. Waarom zou je ook verandering aanbrengen in waar je goed in bent? En de beschrijvingen in de teksten van Fitzsimmons zijn op zijn zachtst gezegd bijzonder. Dat werkt uitstekend in combinatie met zijn muisstille stem. Zacht zingen om de aandacht van mensen te krijgen wint het wat mij betreft altijd van het de longen uit je lijf schreeuwen. Fitzsimmons is wel zo slim bij zijn zachte stem vaak een tweede (soms van hem zelf, soms van een vrouw) toe te voegen om te zorgen voor de juiste accenten en afwisseling. Luister maar eens hoe geraffineerd en fraai hij dat toepast in “The Tide Pulls From The Moon” en het prachtige duet “Let You Break” dat op de Amerikaanse versie ingezongen is door Sixpence None The Richer-zangeres Leigh Nash en in Europa door Julia Stone. Het geeft aan Gold In The Shadow precies de juiste verfijning.
mij=Gronland / Rough Trade
Klein detail… Het is The Sparrow and the Crow en niet andersom… [Gecorrigeerd, bedankt. -red.]
Verder is William natuurlijk briljant.