Alela Diane / Lykke Li

In onze achtertuin bloeit momenteel de magnolia als nooit tevoren. Prachtig. Ik hou van die boom. Niet dat ik hem (of is het haar?) ga knuffelen. Zo’n hippie ben ik nu ook weer niet. Hoewel. Luisterend naar het nieuwe album van Alela Diane merk ik dat ik meer van haar hield toen ze het bloemenkind in haar liet spreken. The Pirates Gospel was met de in repetitieve patronen gevangen eenvoudige folksongs als een zeldzame, zei het wat lastig te plukken bergbloem. Opvolger To Be Still stond vol heidebloemen met zacht wuivende grashalmen. Op Alela Diane & The Wild Divide profileert ze zich nadrukkelijk als frontvrouw van haar nieuwe folkrock-band. Producer Scott Litt (o.a. R.E.M. en Patti Smith) arrangeerde dit fraaie boeket snijbloemen en stak het in een kristallen vaas. Het fleurt de kamer op en geurt weliswaar heerlijk, maar ik vraag me af hoe het er over een week of twee bij staat…
Als we het dan toch over bloemenkinderen hebben is het slechts een kleine stap richting de Zweedse huppeldeerne Lykke Li. Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van haar kenmerkende, kinderlijke stemgeluid. En toegegeven: zo nu en dan zit ze zelfs tegen het valse aan. Toch is het juist die keuze in deze tijd waarin de vlakke autotune-producties je om de oren vliegen waardoor haar tweede album Wounded Rhymes zo fris en uniek klinkt. De opzichtig naar sixties girlpop (Ronettes, Shangri-La’s, enz.) knipogende maar toch modern klinkende productie van percussie-fetisjist Björn Ÿttling en opvallende tekstflarden als ‘Like a shotgun needs an outcome / I’m your prostitute, you gon’ get some’ doen de rest. Eerst is het nog een beetje zoeken naar de juiste vorm, maar met name het eindstuk met achtereenvolgens “Sadness is a Blessing”, “I Know Places”, “Jerome” en “Silent My Song” – zeg maar: kant B – is adembenemend mooi. Voeg daar de ijzersterke optredens die ze onlangs op Motel Mozaïque en in Paradiso gaf aan toe en het is zonneklaar: Lykke Li is een blijvertje.

mij=Rough Trade & LL