Tot mijn verbazing is het concert dat Alexi Murdoch geeft de dag voor zijn optreden op Motel Mozaique geeft in Bitterzoet uitverkocht. Die verbazing is niet zo zeer gestoeld op het ontbreken aan kwaliteit in de muziek die Murdoch maakt als wel dat de groei van zijn publiek blijkbaar gegaan is zonder dat er in de media veel aandacht aan deze singer-songwriter besteed is. Of ik moet wat gemist hebben. Hoe dan ook, het is volkomen terecht dat Murdoch het goed doet. De liedjes op zijn tweede cd (de soundtrack van Away We Go met nogal wat overlap tel ik maar even niet mee) nam hij al in 2009 op in Vancouver. In een nacht stonden de zeven songs op tape. Dat kan op zich ook gemakkelijk, want het instrumentarium dat Murdoch inzet is schaars. Zijn gitaar en zijn zachte, zalvende stem. Dat is het. Waarom het tot 2011 moest duren voor de zeven songs onder mijn neus liggen is me een raadsel. Op Towards The Sun gaat Murdoch gestaag (en op prachtige wijze) verder met het uitdijen van zijn Nick Drake-esque repertoire. Ik ken geen singer-songwriter die qua sound zo dicht in de buurt komt van deze veel te vroeg overleden zanger. Maar ook qua geleverde kwaliteit komt Murdoch stiekem behoorlijk in de buurt. Zowel in tekst als muziek. Een liedje als “Slow Revolution” is een ogenschijnlijk simpele meewieger, maar de boodschap raakt mij daardoor uiteindelijk extra hard.
Dat Alex Turner populair is, daar kan niemand meer omheen. Met zowel Arctic Monkeys als zijn zijproject The Last Shadow Puppets staat hij vol in de spotlights. Op de soundtrack voor Submarine laat hij zich van een hele andere kant horen. Er blijkt zomaar in hem ook een behoorlijke singer/songwriter te schuilen. Zeker het intro en de eerste drie songs staan mijlenver verwijderd van wat hij met zijn andere bands laat horen. Bijna helemaal akoestisch, met alleen stem en gitaar staat Turner veel meer zijn mannetje dan ik zou verwachten. Met het bijzonder fraaie en geheel akoestische “It’s Hard To Get Around The Wind” als pronkstuk. Het zal me benieuwen hoe deze songs vallen bij zijn fans. Ik ben er in ieder geval aangenaam door verrast. De laatste twee songs kruipen een klein stukje meer richting Arctic Monkeys. Dat komt ook doordat hij wat steun krijgt van wat drums en een flard toetsen. De toon blijft echter ingetogen, “Stuck On The Puzzle” is prettig Beatles-achtig en “Piledriver Waltz” walst gemoedelijk mijn oren in. Het zal me benieuwen of dit uitstapje een vervolg gaat krijgen. Ik heb zo’n idee dat het Turner best bevallen is namelijk.
mij=Domino / Munich & City Slang / Konkurrent
2 reacties