Ondanks de lichte titel tastte ik lang in het duister over de nieuwe Asobi Seksu. En dat terwijl ik hoogmoedig dacht bij de eerste tonen te kunnen horen wat het ging worden. Zou de band terugkeren naar het harde geluid van het fantastische Citrus, of zou men de nieuwe toegankelijke koers van Hush doorzetten. Na een seconde of twintig komt het antwoord. Of liever, een antwoord, want er klinkt een verrassend hippe Yeasayer-achtige synthesizer. Zo zie je maar, een goede band zet de luisteraar op het verkeerde been. Toch was het net als bij Hush even wennen, de synthesizers maken het geluidsbeeld nóg voller. En daar was het al zo druk met cirkelzagende shoegazegitaren en de meisjesachtige vocalen van Yuki Chikudate. Fluorescence lijkt de eerste luisterbeurten een rommeltje, maar dan barst de plaat toch weer open in een prisma van catchy melodieën. Zo stampt “Trails” lekker door, alsof Carol van Dyk bij My Bloody Valentine zingt, en is “Perfectly Crystal” geschikt voor de MGMT-indiedisco. (En niet toevallig het liedje waar de titel vandaan komt). Maar uiteindelijk ga ik vooral voor het midden van het album. Beginnende bij “In My Head”, met een repetitief orgelpatroon (dé toetsenpartij van de plaat), subtiel stuwende drums en Chikudate op haar dromerigst. Het grappig getitelde “Leave The Drummer Out Here” bewijst nogmaals dat Asobi Seksu hier níet op veilig speelt. Het is geen liedje meer, maar een waar proggy epos. Net als “Deep Weird Sleep” en “Ocean” even later lijkt de lijst inspiratiebronnen dan ook eindeloos, denk aan New Order, The Field Mice, de volledige stal van 4AD en het eveneens New Yorkse Telepathe. Succes zal er met zo’n allegaartje wel niet komen, maar ik ben en blijf fan.
mij=Polyvinyl/Sonic Rendezvous
4 reacties