Een korte rondgang over de redactie van File Under is ontluisterend: welgeteld twee schrijvers lezen nog Muziekkrant Oor. Een daarvan heeft nog steeds een abonnement en de ander leest losse nummers. Maar wel op zijn iPad. De rest heeft, soms al jaren geleden, het abonnement opgezegd. Hoe relevant is Muziekkrant Oor nog? Oprichter Barend Toet vraagt het zich in de laatste hoofdstukken van Keihard & Swingend. De jongensjaren van Muziekkrant Oor ook af. Ooit was het een tweewekelijkse bijbel die bepaalde wat je kocht en liet liggen, maar met de komst van internet legt Oor het af tegen weblogs en andere – snellere – informatiebronnen. Daarvoor waren er alleen fanblaadjes en dat grote voorbeeld uit de Verenigde Staten, Rolling Stone. De moeilijke, maar enerverende eerste jaren, de eeuwige zoektocht naar geld, lezers en hoe de verhouding tussen directie en redactie vorm moest krijgen (waar Barend Toet soms behoorlijk gefrustreerd klinkt) vormen het meest interessante deel en ook de kern van het boek. Hier en daar klinkt er iets van de ergernis van vroeger was alles beter door: ‘Jongeren houden ook vandaag nog van muziek waarvan ze denken dat die voor hen en door hen is gemaakt, maar de hartstocht die ze daarbij voelen, lijkt mij minder dan een halve eeuw geleden’ (p. 224). Er wordt veel gesproken over omslagenbeleid: Jimi Hendrix op de cover van Aloha leverde een hoge verkoop op, Adam Curry’s foto op de voorkant van Vinyl luidde de neergang van dat blad in en als Oor Ruud Gullit portretteert, is dat niet voor niets. Woedend was Barend Toet, toen hij ontdekte dat op de allereerste Oor de broer van de fotograaf staat en niet een popartiest. En dus speelt uitgeverij De Boekerij op safe: op de voorkant van Keihard & Swingend staat een galerij van oude helden als Frank Zappa, Levon Helm, Neil Young en David Bowie. Want kopers van boeken zijn blijkbaar liefhebbers van klassieke rock. Jonge lezers gebruiken iPads, eReaders en het internet. En lezen geen papieren tijdschriften meer, laat staan boeken.
mij=De Boekerij
De conclusie dat tijdschriftenlezers van klassieke rock houden klopt niet. Hoe verging het ook alweer WATT, Aloha, Revolver…? De bladen hebben last van het internet, net zoals alle andere bladen daar last van hebben. Muziekliefhebbers zijn er nog steeds, en even fanatiek als vroegah. Alleen is er in de mainstreammedia amper ruimte voor andere muziek dan confectiepop. Daarmee is ook de inhoud van OOR niet langer mainstream, dús is de doelgroep kleiner. Go blame 3FM, zou ik zeggen…
OOR zou in elk geval iets meer de verdieping mogen zoeken, interviews met muzikanten zijn al vaak nikserig, en op dit moment staan er daar gewoon teveel van in. (Al is het laatste nummer op dat vlak nog wel aardig, met QOTSA terugblikkend op de beginfase en R.E.M)
maar goed alleen mensen die verandering haten zijn nog lid van dat blad.
zoals..
Het komt voor dat ik de OOR opensla in de AH en denk “tjee, dat wist ik niet, deze recensie is wel duidelijk interessanter dan die op FileUnder”. Maar vaak is de recensiekeuze van OOR (en tijdstip van publicatie, meestal in positieve zin) verrassender dan de beschrijving of het oordeel. Zelfs met die subjectivistische inslag van ons…
Oja. http://img585.imageshack.us/f/nrc020411.png/
Ik vind de beschrijvingen bij die opsomming nu ook niet echt uitblinken.
geen FU of Subs. fail. 😉
(wist overigens niet dat Ongekend Talent nog bestond….)
Het blijft een beetje hangen in het bloggers vs. journalistenverhaal. Wanneer OOR goede journalistiek bedrijft is daar best ruimte voor. Maar ja…: http://eerstehulpbijplaatopnamen.blogspot.com/2011/04/waarom-oor-niet-meer-de-heilige-graal.html
@Het is niet mijn conclusie, dat liefhebbers van klassieke rock nog wel tijdschriften en boeken lezen, maar mijn interpretatie van het gebruik van klassieke rockers op de omslag van het boek.
En verrassend dat nog niemand van de hippe bloggers Barend Toet op zijn vingers tikt wanneer hij roept dat Pitchfork uit Engeland komt.
poeh dat interview in de Morgen (waar EHPO naar linkt) had ik eigenlijk niet moeten lezen… je hebt toch het gevoel dat ze het zelf al als een volkomen reddeloze zaak beschouwen… erg pijnlijk.
terwijl dat volgens mij helemaal niet zo hoeft te zijn, het maakt daarbij nog niet eens uit of je een blad op iPads of whatever leest, of op papier.
dus om te beginnen maar ‘ns elk nummer een oeuvre-analyse van een semi-vergeten musicus/label/scene, met een paar mooie lijstjes tips/verwante artiesten, moet dan wel uit de blanke rock/folky hoek komen, als daar nu eenmaal hun lezers zitten. maar dan nog, géén David Bowie OOR, die is nog niet vergeten!
John Martyn bijvoorbeeld.
Hihi. Ga er maar vanuit dat de ouwe helden/lullen de helden waren uit de tijd dat Barend Toet ook schreef voor Oor. De jongensjaren.
roest, roest…
surf net naar KindaMuzik en zie BEM Dossier Lofi. Pavement, Sebadoh, etc. zoiets moet dus ook in OOR. Ik ben misschien ouderwets maar ik zou t zelfs liever op papier lezen.
alleen vluchtig browsend denk ik al, ahh Bee Thousand weer ‘ns draaien. En Baptist Generals (was ze haast vergeten, gave band!)
al tipt KM van hun de verkeerde (No Silver/No Gold, volgens mij had het Dog moeten zijn, daarvan stond ooit nog eens een nummertje op een Oorgasme compilatie, jawel. die schijfjes werden met de jaren ook al veiliger en veiliger, maar ok die hoeven niet terug te komen hOor, daar heb je Spotify usw voor)
“Maar wel op zijn iPad.” Ja ik dus. Beetje jammer dat de jubileum-OOR die nu al in de winkels ligt nog niet te koop is op de iPad. Zijn ze nog aan het scannen? 🙂
ik wil de nu geschrapte recensie rubriek (begrijpelijk overigens deze aflevering) als pdf-file, anders raak ik in de war!
overigens een mooi nummer (ben iets van halverwege) maar typisch genoeg merk je dat OOR in de loop der jaren het Subjectivisme waaruit ze begonnen heeft losgelaten voor Objektivismus (en dat is dodelijk natuurlijk) Geen lappen tekst meer over platen (waarom niet? anders kun je net zo goed enkel sterretjes plaatsen) en ook geen interviews meer waar de schrijver van het stuk zichzelf een grote rol geeft.
Ik heb dit boek nu ook gescoord. Het ligt dit weekend op het Boekenfestijn (Jaarbeurs Utrecht) voor €4 – minder dan een Oor – en het is fantastisch.
Toet beschrijft precies de momenten waarop de sixties zo bijzonder en provocerend werden, eigenlijk de eerste keer dat ik dat zo las. Hij is over zijn eigen blad eigenlijk voortdurend heel kritisch. Hij beschrijft zelfs het verdriet dat hij voelt als hij bij een borrel van zijn eigen redactie wordt uitgesloten – ‘want jij bent uitgever’ en gaat aan het slot uitgebreid in op de rol van websites en gidsschrijvers als Lester Bangs en Richard Meltzer zoals we die in Nederland nooit kenden.
@Ludo: Keihard & Swingend heeft het trouwens ook een paar pagina’s over KindaMuzik en de Subjectivisten hoor. Het is zeker geen belegen verhaal.
De conclusie dat tijdschriftenlezers van klassieke rock houden klopt niet. Hoe verging het ook alweer WATT, Aloha, Revolver…? De bladen hebben last van het internet, net zoals alle andere bladen daar last van hebben. Muziekliefhebbers zijn er nog steeds, en even fanatiek als vroegah. Alleen is er in de mainstreammedia amper ruimte voor andere muziek dan confectiepop. Daarmee is ook de inhoud van OOR niet langer mainstream, dús is de doelgroep kleiner. Go blame 3FM, zou ik zeggen…
OOR zou in elk geval iets meer de verdieping mogen zoeken, interviews met muzikanten zijn al vaak nikserig, en op dit moment staan er daar gewoon teveel van in. (Al is het laatste nummer op dat vlak nog wel aardig, met QOTSA terugblikkend op de beginfase en R.E.M)
maar goed alleen mensen die verandering haten zijn nog lid van dat blad.
zoals..
Het komt voor dat ik de OOR opensla in de AH en denk “tjee, dat wist ik niet, deze recensie is wel duidelijk interessanter dan die op FileUnder”. Maar vaak is de recensiekeuze van OOR (en tijdstip van publicatie, meestal in positieve zin) verrassender dan de beschrijving of het oordeel. Zelfs met die subjectivistische inslag van ons…
Oja. http://img585.imageshack.us/f/nrc020411.png/
Ik vind de beschrijvingen bij die opsomming nu ook niet echt uitblinken.
geen FU of Subs. fail. 😉
(wist overigens niet dat Ongekend Talent nog bestond….)
Het blijft een beetje hangen in het bloggers vs. journalistenverhaal. Wanneer OOR goede journalistiek bedrijft is daar best ruimte voor. Maar ja…: http://eerstehulpbijplaatopnamen.blogspot.com/2011/04/waarom-oor-niet-meer-de-heilige-graal.html
@Het is niet mijn conclusie, dat liefhebbers van klassieke rock nog wel tijdschriften en boeken lezen, maar mijn interpretatie van het gebruik van klassieke rockers op de omslag van het boek.
En verrassend dat nog niemand van de hippe bloggers Barend Toet op zijn vingers tikt wanneer hij roept dat Pitchfork uit Engeland komt.
poeh dat interview in de Morgen (waar EHPO naar linkt) had ik eigenlijk niet moeten lezen… je hebt toch het gevoel dat ze het zelf al als een volkomen reddeloze zaak beschouwen… erg pijnlijk.
terwijl dat volgens mij helemaal niet zo hoeft te zijn, het maakt daarbij nog niet eens uit of je een blad op iPads of whatever leest, of op papier.
dus om te beginnen maar ‘ns elk nummer een oeuvre-analyse van een semi-vergeten musicus/label/scene, met een paar mooie lijstjes tips/verwante artiesten, moet dan wel uit de blanke rock/folky hoek komen, als daar nu eenmaal hun lezers zitten. maar dan nog, géén David Bowie OOR, die is nog niet vergeten!
John Martyn bijvoorbeeld.
Hihi. Ga er maar vanuit dat de ouwe helden/lullen de helden waren uit de tijd dat Barend Toet ook schreef voor Oor. De jongensjaren.
roest, roest…
surf net naar KindaMuzik en zie BEM Dossier Lofi. Pavement, Sebadoh, etc. zoiets moet dus ook in OOR. Ik ben misschien ouderwets maar ik zou t zelfs liever op papier lezen.
alleen vluchtig browsend denk ik al, ahh Bee Thousand weer ‘ns draaien. En Baptist Generals (was ze haast vergeten, gave band!)
al tipt KM van hun de verkeerde (No Silver/No Gold, volgens mij had het Dog moeten zijn, daarvan stond ooit nog eens een nummertje op een Oorgasme compilatie, jawel. die schijfjes werden met de jaren ook al veiliger en veiliger, maar ok die hoeven niet terug te komen hOor, daar heb je Spotify usw voor)
“Maar wel op zijn iPad.” Ja ik dus. Beetje jammer dat de jubileum-OOR die nu al in de winkels ligt nog niet te koop is op de iPad. Zijn ze nog aan het scannen? 🙂
ik wil de nu geschrapte recensie rubriek (begrijpelijk overigens deze aflevering) als pdf-file, anders raak ik in de war!
overigens een mooi nummer (ben iets van halverwege) maar typisch genoeg merk je dat OOR in de loop der jaren het Subjectivisme waaruit ze begonnen heeft losgelaten voor Objektivismus (en dat is dodelijk natuurlijk) Geen lappen tekst meer over platen (waarom niet? anders kun je net zo goed enkel sterretjes plaatsen) en ook geen interviews meer waar de schrijver van het stuk zichzelf een grote rol geeft.
Ik heb dit boek nu ook gescoord. Het ligt dit weekend op het Boekenfestijn (Jaarbeurs Utrecht) voor €4 – minder dan een Oor – en het is fantastisch.
Toet beschrijft precies de momenten waarop de sixties zo bijzonder en provocerend werden, eigenlijk de eerste keer dat ik dat zo las. Hij is over zijn eigen blad eigenlijk voortdurend heel kritisch. Hij beschrijft zelfs het verdriet dat hij voelt als hij bij een borrel van zijn eigen redactie wordt uitgesloten – ‘want jij bent uitgever’ en gaat aan het slot uitgebreid in op de rol van websites en gidsschrijvers als Lester Bangs en Richard Meltzer zoals we die in Nederland nooit kenden.
@Ludo: Keihard & Swingend heeft het trouwens ook een paar pagina’s over KindaMuzik en de Subjectivisten hoor. Het is zeker geen belegen verhaal.
ik heb het boek later ook gekocht (maar wel gewoon full-price, cause I am a big spender, neuh)
herinner me er niet veel van. behalve dan dat ik er later achterkwam dat Toet best flink gebruik heeft gemaakt van een scriptie van Emma Boelhouwer, volgens mij juist voor die meer hipperige referenties aan de Subs enzo.
(Boelhouwer wordt wel gewoon netjes bedankt daarvoor overigens, en schrijft inmiddels voor Parool enneh Zin…)