Onlangs was de Thin Lizzy-documentaire Bad Reputation te zien op BBC4. Brian “Robbo” Robertson is inmiddels voorzien van een hoofd dat de sporen draagt van jaren dope- en drankgebruik. Niettemin stal hij mijn hart toen hij de vraag of recalcitrant gedrag in de studio het gevolg was van hoe hij was behandeld door de band, simpelweg beantwoordde met: ‘Nah, I was just being a git.’ Een uiterst getalenteerde git, dat wel. Maar met uitzondering van matig succes met Frankie Miller en een opleving in Motörhead was zijn carrière al min of meer voorbij, nog voordat Phil Lynott het loodje legde. Hij is nog steeds een fantastische gitarist, maar als songwriter had hij toen al zijn beperkingen. Die vielen minder op naast Phil Lynott, Lemmy en Frankie Miller, met de dope en drank is het de grote hinderpaal voor zijn loopbaan geweest. En dan is het 2011 en verschijnt zijn eerste solo-album. Nou ja, naar verluidt had hij een zootje tapes die hij aan zijn bandlid Sören Lindberg gaf. Die zorgde voor prima muzikanten uit onder andere Europe (drummer Ian Haugland), Treat (bassist Nalley Pahlsson) en MSG (zanger Leif Sundin) en maakte er een album van. Twee Lizzycovers (met “Running Back” in twee versies) en een nieuwe Lynott/Robertson-song – het onlangs op de Deluxe-edition van Jailbreak verschenen “Blues Boy”-, drie Frankie Miller-songs en wat eigen songs. Opgepoetst oud werk. Maar hoewel het album wat onevenwichtig is, met name in het songmateriaal, is het een genot om zijn bluesy gitaarwerk weer te horen. Vooral de solo’s met wahwah-pedaal doen verlangen naar een flinke bak nieuw werk. Gezien de herkomst van dit album zal dat wel een onvervulde wens blijven. Dit album laat echter, ondanks de beperkingen, horen dat een grote carrière niet alleen voor hemzelf prettig geweest zou zijn.
mij=Steamhammer / SPV / Suburban
2 reacties